25.11.09

Olá! Chamo-me Jolanta...

Chamo-me Jolanta e tenho 20 anos. Eu sou da Lituânia. Eu sou Polaca, mas moro em Vilnius. Eu falo Lituano, Polaco, Russo, Inglês, um pouco Alemão e Português. Eu sou estudante de Direito. Eu gosto de passar o tempo com meus amigos. Moro com a minha familia, os meus pais e o meu irmão. Tenho um cão e um gato. Eu gosto de passar o tempo com minha familia. Nós vamos às compras e ao restaurante.
A nossa casa é perto da floresta e o lago. A rua é muito tranquila e estreita. A nossa casa tem dois andares. No primeiro é a cozinha, uma sala de estar, o escritório e uma casa de banho. A cozinha é ao lado da sala de estar. O escritório é também ao lado da sala. A casa de banho é entre a cozinha e a sala de estar. No segundo andar é o meu quarto, os pais quarto, o meu irmão quarto, um quarto de visitas e uma casa de banho. O meu quarto é a frente do meu irmão quarto e ao lado da casa de banho. O quarto de visitas é a frente do meus pais quarto. A nossa casa tem uma varanda grande e o jardim muito bonito.
Durante a semana eu levanto-me às 7.30, tomo um duche, visto-me e às 8,00 sento-me para comer. Eu tomo o pequeno-almoço sempre em casa. Normalmente eu como iogurte e bebo café. Às 8.30 eu vou para Universidade. Às 14.00 eu almoço com as minhas colegas numa cafetaria no centro da cidade. Às terças e quintas às 16.00 tenho aulas de português. Às segundas e quartas às 15.00 tenho aulas de alemão. Normalmente eu janto às 19.00 com a minha familia em casa e deito-me às 23.00. Ao sábado eu vou ao cinema e ao restaurante com os meus amigos. Ao domingo eu descanso em casa.

24.11.09

minha semana e minha casa

Eu sou de Vilnius. Eu vivo com a minha mãe . Eu moro perto da floresta, ao lado dos correios. A rua é estreita e muito tranquila.
A minha casa não é grande: tem dois quartos, uma cozinha, uma casa de banho e um corredor muito largo. A cozinha fica em frente do corredor, entre a casa de banho e o meu quarto. Na cozinha há um frigorifico, um fagão, um lava-loiça, um micro-ondas e a máquina de lavar roupa. O meu quarto fica entre a cozinha e a sala. O meu quarto não é grande. A minha cama fica em frente da janela. A janela é muito grande. À direita da cama há uma estante com muitos livros. Em frente da cama fica a minha secretária. Em cima da secretária tenho o meu compuatador. Na parede há um quadro. Na meu quarto há um roupeiro e um piano. As cortinas, o tapete e a carpete têm muitas cores. Adoro o meu quarto.
Durante a semana eu levanto-me às 8:35, tomo um duche e preparo o pequeno-almoço. Normalmente ao pequeno-almoço eu como uma tosta mista e bebo chá sem açúcar. Depois apanho o autocarro 1 para a universidade. Normalmente não almoço. Às segundas e quartas eu janto em casa. Eu como arroz, batatas, carne assada e legumes estufados. Depois do jantar eu gosto de ler um livro. Às terças e quintas eu janto com os meus amigos num restaurante. Janto às 19:00. Nós comemos sopa e peixe. À sexta eu saio com amigos, nós bebemos cerveja e vinho. Deito-me sempre à 01:00. Ao sábado e ao domingo levanto-me ao meio-dia e almoço com a minha mãe.

O jogo de orientação em Vilnius


Aquando da sua estadia em Vilnius, é obrigatário passar por museus não tão conhecidos. Existem 6 museus que não pode deixar de visitar de forma a perceber o espírito da vida intelelectual enraizado no povo de Vilnius durante o século XX.

Vamos comecar a viagem pela praca de Kudirka que se encontra no coracao de Vilnius - Gediminas Prospect. Continue em direcção ao Parlamento (ficando virado para as traseiras da praça da Catedral) virando á direita assim que passar o restaurante McDonald´s. Desça a rua Vienuolio até encontrar o número 12. Aí irá encontrar "The Beatričė Grincevičiūtė Memorial Flat-Museum “Beatričė‘s Home”", a casa da famosa cantora Lituana. O museu guarda os pertences da famosa cantora do seu último ano de vida. A cantora viveu no número 12 desde 1870 até à sua mote em 1988.

Voltando a Gediminas e seguindo em direcção à praça Lukiščkių por volta de um minuto, até chegar à rua com o nome de Vasario 16. Depois vire à esquerda e na descida iremos passar pela rua Pamėnkalnio até chegar à rua Tauro. Existem cerca de 3 museus que deve visitar. Para começar entre na casa número 10, onde existem dois museus. Escolha um número. Sim. Tem razão. Vamos agora visitar "Krėvė-Mickevičius Memorial Flat-Museum". Vincas Krėvė-Mickevičius foi uma das mais importantes figuras da Lituânia durante o século XX. Ele foi professor da Universidade de Vilnius, escritor e intelectual (pensador) de Vilnius e da Lituânia.

Proxima Paragem - "The Vincas Mykolaitis-Putinas memorial flat-museum“. O mesmo edifício, mas outro apartamento. Desta vez o apartamento é o número 3. Vincas Mykolaitis-Putinas (1893-1967) - um famoso poeta, romancista,encenador, e professor de Literatura em Kaunas e na Universidade de Vilnius. O musem encontra-se com cerca de 5000 exibições acumuladas. A colecção é feita de coisas autênticas do escritor V. Mykolaitis-Putinas (1893–1967): mobília, livros, fotografias, como também de materiais associados à obra do escritor, vida e personalidade.

Saie e vai atrás na rua Pamenkalni. Vira à direita e vai em frente à procura do número 34. Chegarás ao Venclovas House Museum. O Museu está no apartamento do escritor lituano Antanas Venclova, onde ele viveu no periodo entre 1945 e 1971. A sua exposição "Um estudo de Venclova" reflete o dia à dia das grandes mentes Lituana em Vilnius nas décadas de 40 e 50. Muitos iluminados Lituanos visitaram esta casa. Tomas Venclova, o poeta, professoar na Universidade de Yale (USA), cresceu lá, rodeado pelas coisas expostas no Museu.

-2 museus sobram. Tu tens que visitá-los. Vai pela Pamenkalnio, chega a Jogailos e vira, vai em frente até Gediminas Prospect e depois vai para baixa da Catedral Square, passa pela praça e entra na Pilies str, vai pra cima e à esquerda procura pela casa numero 40, é a casa-museu de Marija e Jurgis Slapeliai. Marija e Jurgis Slapeliai eram duas figuras muito importantes da Lituânia intelectual no século XIX e inicios do seculo XX. As exposições reflectem a vida da familia e a vida dos sociedade intelectual.

-O ultimo museu a visitar é bastante longe da baixa, então tens que ir de autocarro. Volta ao inicio da Pilies str e vira à direita e procura pela paragem de autocarro. apanha o autocarro 11 e vai até à ultima paragem. Sai e procura pelo museu Aleksandras Puskinas na Subaciaus str. Puskinas - um fantástico e extraordinária figura da literatura Russa. Espero que gostes da viagem.

Orientacinis žaidimas Vilniuje

Kol esi Vilniuje, nepraeik pro ne taip žinomus muziejus. Jei nori pažinti dvidešimto amžiaus Vilniaus intelektualinio gyvenimo pusę, turėtum aplankyti šešis muziejus.
Pradėkime kelionę nuo Kudirkos aikštės, kuri yra pačioje Vilniaus širdyje – Gedimino prospekte. Eik Parlamento rūmų pusės link (vadinasi – atsuk nugarą į Katedros aikštę), bet kai tik praeisi McDonald‘o greitojo maisto restoraną – pasuk į gatvę dešinėje. Leiskis žemyn Vinuolio gatve ir ieškok namo pažymėto 12 numeriu. Ten rasi Beatričės Grincevičiūtės memorialinį butą- muziejų „Beatričės namai“. Tai žymios lietuvių daininkės namai. Muziejuje eksponuojami paskutiniųjų daininkės gyvenimo metų daiktai. Beatričė Grincevičiūtė gyveno šiame name nuo 1970 iki 1988 metų.
Grįžk į Gedimino prospektą ir minutėlę ar dvi eik Lukiškių aikštės link, kol pasieksi Vasario 16-osios gatvę. Tada pasuk į kairę ir eik tolyn, pereik Pamėnkalnio gatvę ir pateksi į Tauro gatvę. Ten yra net trys muziejai, kuriuos privalai aplankyti. Pirmiausia užeik į dešimtuoju numeriu pažymėtą namą, ten yra du muziejai. Pasirink numerį. Taip. Tu teisus. Apsilankyk Vincos Krėvės-Mickevičiaus memorialiniame bute-muziejuje. Vincas Krėvė-Mickevičius buvo viena svarbiausių Lietuvos asmenybių dvidešimtajame amžiuje. Jis buvo Vilniaus ir Lietuvos intelektualas, rašytojas, profesoriavo Vilniaus universitete.
Kita „stotelė“- Vinco Mykolaičio-Putino butas-muziejus. Tame pačiame pastate, tik kitas butas. Šį kartą buto numeris yra 3. Vincas Mykolaitis-Putinas (1893-1967) – žymus poetas, novelistas, dramaturgas, dėstė literatūrą Kauno ir Vilniaus universitetuose. Muziejuje eksponuojama apie 5 000 sukauptų eksponatų. Kolekciją sudaro autentiški rašytojo V.Mykolaičio-Putino daiktai: baldai, knygos, fotografijos, taip pat įvairios detalės, susijusios su rašytojo kūryba, gyvenimu ir asmenybe.
Grįžk į Pamėnkalnio gatvę. Pasuk į dešinę ir eik tiesiai, ieškok namo pažymėto numeriu 34. Prieisi Venclovų namus-muziejų. Muziejus įsikūręs lietuvių rašytojo Antano Venclovo bute, kur jis gyveno 1945-1971 metais. Ekspozicija „Antano Venclovo studija“ atspindi kasdienį lietuviškos inteligentijos Vilniuje gyvenimą dvidešimto amžiaus ketvirtajame ir penktajame dešimtmečiuose. Šiuose namuose lankėsi daug apsišvietusių lietuvių, ir buvo susiję su Venclovų šeima. Tomas Venclova, – poetas, eseistas, plataus akiračio publicitas, Yale‘io universiteto profesorius, užaugo tame name apsuptas tokios aplinkos, kuri šiuo metu eksponuojama.

Liko aplankyti dar du memorialinius muziejus. Eik Pamėnkalnio gatve, kol pasieksi Jogailos gatvę, pasuk į ją, eik tiesiai, kol įeisi į Gedimino prospektą. Leiskis žemyn Katedros aikštės link, pereik aikštę, eik Pilies gatve aukštyn, ir kairėje pusėje ieškok namo, pažymėto numeriu 40, kur yra Marijos ir Jurgio Šlapelių memorialinis muziejus. Marija ir Jurgis Šlapeliai buvo svarbios lietuviškos inteligentijos asmenybės devyniolikto amžiaus pabaigoje ir dvidešimto amžiaus pradžioje. Ekspizicija muziejuje atspindi šeimos gyvenimą ir pačios intelektualiosios visuomenės gyvenimo būdą.

Paskutinis muziejus, kurį privalai aplankyti, yra gana toli nuo senamiesčio, todėl reikia važiuoti autobusu. Grįžk į Pilies gatvės pradžią ir pasuk į dešinę, rasi autobusų stotelę. Paulauk 11 autobuso ir juo važiuok iki paskutinės stotelės. Išlipęs ieškok Aleksandro Puškino muziejaus Subačiaus gatvėje. Aleksandras Puškinas – nepaprastas ir įspūdingas Rusijos literatūros atstovas. Tikiuosi, jog tau patiks ši orientacinė kelionė po Vilniaus memorialinius muziejus.

Daugiau informacijos/Mais informação:
http://www.vilniausmuziejai.lt/beatrice/beatrice.htm
http://www.vilniausmuziejai.lt/putinas/apie_muzieju.php
http://www.vilniausmuziejai.lt/kreve/kreve.htm
http://www.vilniausmuziejai.lt/venclova/index.htm
http://www.vilniausmuziejai.lt/a_puskinas/index.htm
http://www.muziejai.lt/vilnius/Slapeliu_muziejus.htm

Quero agrodecer ao Rui Teixeira e Pedro Baptista pela Ajuda./Dėkoju Rui Teixeira ir Pedro Baptista už pagalbą.



Olá! Chamo-me Agnė.

Olá! Chamo-me Agnė. Sou Lituana. Eu sou da Lituania. Falo Russo, Lituano e inglês. Eu gosto de cantar, patinar e pintas. Eu estudo filosofia na universidade de Vilnius. É o segundo curso.
Em terça-feira eu levanto-me ás 9:00, tomo um duche, vesto-me e ás 9:30 sento-me para comer. Eu tomo o pequeno-almoço sempre em casa. Como geralmente sandes de queijo e bebe chá com limão. Eu vou à universidade às 10:30 e eu tenho uma lição. Então eu tenho almoço em casa. Eu como a salada e a sopa. Tenho aulas de português na Embaixada de Portugal às 16.00. Em seguida que eu canto no coro às 17:30. Eu vou para trás para casa às 21:00. Janta às 21:30 e deito-me sempre às é meia-noite.

23.11.09

Encontrar Liucina uma vez mais :)

Olá! Chamo-me Liucina e tenho vinte anhos. Eu sou estudante da Universidade de Vilnius e estudo Comunicação. Eu sou de Vilnius, na Lituânia. Contudo, eu não sou lituana, sou polaca e falo lituano, polaco, russo, inglês e um pouco de português. Eu moro com a minha família. Tenho uma irmã. Ela chama-se Sabina e mora com o marido Aivaras. Também tenho um cão, ele chama-se Bordo. Eu gosto de brincar com ele.
Nós moramos juntos numa casa que fica perto da cidade, mas é na natureza. Ao lado dela fica o rio Neris e uma floresta muito bonita. A nossa casa tem dois andares e não é grande. No primeiro andar há um quarto, uma sala de estar, uma cozinha e uma casa-de-banho. No meio deles há um corredor largo. Ali também existem umas portas que dão acesso a um jardim formoso, com muitas flores e árvores.
No segundo andar há uma casa-de-banho entre duas salas (com quartos no segundo andar) e uma varanda grande. Ali moro com a Sabina e o Aivaras.
Nós moramos num lugar muito tranquilo e temos vizinhos maravilhosos. Adoramos a nossa casa.
Como eu moro longe do trabalho e da minha universidade, tenho que levantar-me muito cedo. Normalmente levanto-me às 7:30. Então tomo um duche, visto-me e às 8:20 vou para as aulas ou para o trabalho. Eu não tomo o pequeno-almoço em casa. Por volta das 10:00, eu bebo um café com iogurte ou como algo doce na universidade.
Eu almoço na empresa em frente ao computador. Como uma sandes de fiambre e queijo, um chocolate ou um pastel e bebo uma chá ou café. Trabalho até às 17:00, mas às terças e quartas às 16:00 tenho aulas de português na Embaixada de Portugal. A estes dias tenho que sair mais cedo do trabalho.
À noite chego a casa e janto. A minha mãe quase sempre prepara algo com carne ou peixe. Eu gosto de comer juntamente com isso um prato cheio de legumes. Normalmente bebo um chá com limão. Deito-me muito tarde porque tenho que estudar e frequentemente assisto televisão.
Às quintas à noite eu vou ao club com as minhas amigas e a minha irmã Sabina. Aos sábados de manhã bebemos café com ela. Aos sábados à noite habitualmente vou para o centro da cidade e passo o tempo com os meus amigos. Ao domingo de manhã cozinho um bolo ou uma torta para minha família e estudo para a próxima semana.

Lenda do rio de ANYKŠTA e da pedra de PUNTUKAS

Anteriormente, a pedra de Puntukas esteve na parte funda da floresta. Ninguém não soube nem ouve sobre a pedra. No aquele tempo, onde agora o rio de Anykšta corre ao lado do rio de Šventoji, a família Anykščiai morou.
A família de Anykščiai morou muito bem: não teve nem problemas, nem fome. Ninguém pôde tocar a família, nem aproximar-se. A Mãe de Anykšta foi uma curandeira poderosa. Ela teve o simbolo milagroso, que pôde destruir algum diabo que visse o simbolo dela.
Todos diabos estiveram zangados com mãe de Anykšta, com família de Anykščiai, e uma vez o diabo velhissimo decidiu matar o mãe de Anykšta e destruir a casa dela com uma pedra, cujo nome é Puntukas.
Aquele diabo velhissiimo chamou o neto dele e mandou-o fazer aquele trabalho. O neto tentou levantar a pedra, mas a pedra de Puntukas era pesada demais. Em seguida, o filho de diabo velhissimo tentou levantar a pedra, mas ele não pôde levantar a pedra também.
O diabo velhissimo esteva zangado com o neto e o filho e gritou: “Os diabos estão fracos demais, não puderam mudar a pedra pequena. Eu vou demonstrar o que o diabo velho pode fazer e destruir a casa com a minha mão“.
Toda a família dos diabos veio ver a pedra e o diabo velhissimo tentou uma vez, duas vezes e três vezes, mas a pedra não mudou. Todo família dos diabos começou a rir do diabo. Então, o diabo zangou-se e assobiou e todos diabos de todas esquinas vieram ajuda-lo. O avô diabo mandou: “Levem, meus netos, essa pedra e destruam a casa da bruxa de Anykšta“.
Os diabos escutaram avô de os todos diabos. Eles tentaram uma vez - a pedra mudou, tentaram duas vezes - e levaram a pedra por cima dos árvores, mas pesadamente e começaram a levar a pedra.
Mas o Trovão (thunder) não gosta dos diabos. Quando ele viu aqueles diabos, o Trovão lançou as flechas ardentes nos diabos. A pedra baixou na terra de Anykščiai. Pessoas chamaram a essa pedra o nome de Puntukas.

Mais informação: http://turizmas.info/aplankyk/lietuva/anyksciu/puntuko-akmuo/25/49VrtY

Quero agrodecer ao Rui Teixeira pela Ajuda.

Legenda apie Anykštą ir Puntuko akmenį

Puntuko seniau akmuo seniau gulėjo giliai girioje. Niekas apie jį nieko nežinojo ir negirdėjo. Tuo metu, kur dabar Anykščių upė įteka į Šventosios upę, gyveno Anykštos giminė. Gerai gyveni Anykštos giminėm nei vargo, nei bado nematė.Nelabieji ir prisiartint prie tos giminės negalėjo. Motina Anykšta buvo galinga žynė. Turėjo ji stebuklingą ženklą, kurį pamatę nelabieji skradžiai į žemę prasmegdavo.

Pyko nelabieji ant motinos Anykštos, ant jos giminės ir sumanė kartą seniausias nelabasis ją pribaigti, jos pirkią akmeniu užversti.

Pasišaukė nelabasis savo sūnaitį ir įsakę jam tą darbą atlikti. Ir šiaip mėgino mažasis tą akmenį pakelti, ir taip, o akmuo nė krust. Atbėgo sūnaitis pas senelį ir verkdamas skundžiasi, kad negali akmens nė iš vietos pajudinti. Pasiuntė tada senis nelabasis savo sūnų, kad jis tą darbą atliktų. Mėgino sūnus tą darbą atlikti, bet akmuo nė krust. Atėjo sūnus pas tėvą ir sako, kad negali to akmens nė iš vietos pajudinti.

Supykęs senis suriko: „Tai silpni dabar pasidarė nelabieji, menko akmenioko iš vietos pakelti negali. Žiūrėkite aš, kad ir senas, bet dar tą akmenioką viena ranka paėmęs numesiu ant tos raganos pirkios!“

Nuėjo visa nelabųjų giminė prie to akmens. Griebė senis nelabasis akmenį šiaip, griebė taip, o akmuo nė krust. Dar kartą pamėgino pakelti jis akmenį, bet tik prakaitu pasipylė, ir vis tiek nieko neišėjo. Pavargo senis, ėmė dairytis aplinkui. Mato, kad sūnus ir vaikaičiai plyšta juoku.

Supykęs senis, kad sušvilps, net lapai nuo medžių pabiro. Subėgo nelabųjų, kiek uodų girioje. Senis jiems ir sako: „Neškite vaikaičiai, tą akmenioką ir meskite ant raganos Anykštos pirkios“.

Paklausė nelabieji senio. Iš visų pusių aplipo akmenį. Griebė kartą – akmuo pajudėjo, griebė antrą – nuo žemės pakėlė, griebė dar kartą – virš medžių iškėlė ir nors sunkiai, bet ėmė nešti.

Baisiai neapkenčia Dundulis nelabųjų. Kur tik juos pamato, tuoj ugninę strėlę į juos paleidžia. Tai ir dabar, pamatęs nelabųjų darbą, kaip trenks į juos iš giedro dangaus, nelabieji į visas puses pasipylė, o akmuo čia pat nukrito. O žmonės Puntuku akmenį pradėjo vadinti.

Daugiau informacijos: http://turizmas.info/aplankyk/lietuva/anyksciu/puntuko-akmuo/25/49VrtY

Dėkoju Rui Teixeira už pagalbą.

22.11.09

Ola! Sou Christina.

Eu sou estudante de Direito na Univarsidade e moro em Vilnius com a minha familia na casa do meus pais. Sou solteira e não tenho filhos. Falo Polaco, Lituano, Inglês, Russo e pouco Português. Eu passo muito tempo com os meus amigos e amigas, nos jogamos futebol e tennis. Eu gosto de viajar. Sou interessada em cinema e teatro.

A casa do meus pais não é grande, tem dois quartos (um é grande e o outro é pequeno), uma sala, uma cozinha grande e um quarto de banho. A cozinha fica entre a sala e o quarto pequeno. A sala é ao lado da cozinha, o quarto de banho e o quarto pequeno. O quarto pequeno é ao lado da cozinha. A casa fica ao lado da floresta. A rua é estreita e tranquila.

O nome de meu pai é Tadas, ele é engenheiro. O nome da minha mãe é Elena ela é economista, e o meu irmão é Maximas ele é estudante informatica e trabalham com o meu pai.

Durante a semana eu levanto – me às 6.30, tomo um duche, visto – me e preparo o pequeno – almoço. Às 8.00 eu aguardo para autocarro e vou para a Universidade. Às segundas e sextas eu normalmente como meu almoco na minha casa. Às terças e quintas às 16.00 eu tenho aulas de português e almoço no centro da cidade com as minhas amigas. Às quintas às 12.30 eu tenho aulas de inglês. Normalmente eu janto às 20.00 com a minha familia e deito – me às 23.00. Ao sábado eu passo muito tempo com os meus amigos e ao domingo eu descanso.

20.11.09

Olá! Chamo – me Jurga e tenho 21 anos. Eu sou lituana. Sou de Utena, mas agora moro em Vilnius com a minha melhor amiga. Chama – se Justė. Ela tem 22 anos. Nós somos amigos durante onze anos. Nosso apartamento fica no centro da cidade, perto da rua grande, mas nós não ouvimos barulho porque todas as janelas para o jardim. O apartamento não é muito grande, mas não é pequeno também: tem dois quartos (um é grande, o outro é pequeno), uma veranda, uma casa de banho e uma cozinha. No meio do apartamento há um corredor comprido. Eu gosto muito de meu apartamento, mas está longe da universidade.

Sou estudante de industria editorial (comunicação) no terceiro curso. Eu falo lituano, russo, inglês e um pouco de português. Eu não trabalho. Toco o violino no grupo de folclore “Šviesa“ (Luz“). Eu penso que é um modo efetivo para salvar tradições nativas. Eu desfruto concertos também. Eu gosto de cantar. Às vezes eu canto como uma solista aos concertos. Eu li muitos livros. Quando eu quero descansar que eu li revistas. A minha favorita é “Vogue”. Eu estou interessado na moda. Além disso eu gosto de viajar. Eu passo muito tempo com meus amigos e namorado. Ele é estudante. Nós gostamos de ir para o cinema e exibições.

Os meus pais e a minha irmã moram em Utena. O nome de meu pai é Arūnas, o nome de minha mãe é Asta e a minha irmã é Lingailė. Ela tem 15 anos. A minha família tem dois carros e uma casa grande: tem cinco quartos, uma sala de estar, duas casas de banho e uma cozinha muito grande. O meu pai e mãe são professores. A minha irmã Lingailė e a mãe toca o piano. O meu pai gosta de cantar. Assim a minha família adora música.

Durante a semana, eu lavanto – me às 9 horas, tomo um duche, vesto – me, como sandes e bebo café com leite para o pequeno – almoço. Depois apanho autocarro para universidade. Eu tomo o almoço sempre em casa às 16 horas. Normalmente ao almoço como sopa e salada. Às segundas e quintas eu vou para ensaios. Janto às 19 horas. Depois do jantar eu gosto de ver TV, ler algo ou descansar. Deito – me às 1 horas. Às sextas eu não tenho aulas assim eu durmo durante um tempo muito longo. Às sábados e domingos eu conheço meus amigos ou visito meus pais.

Romeu e Julieta da Lituânia e de Portugal

Lithuanian Romeo and Juliet

The national commotion and the aura that was created around these events were such that Pedro and Inês‘ as well as Žygimantas Augustas and Barbora‘s love stories could not go unnoticed by European writers and artists. The first known literary treatment dates from the 14th century, and since then the stories has inspired a diversity of approaches that is comparable only to the story of Romeo and Juliet.

The love stories of these pairs confound us by its similarities – increadibly strong feelings of the lovers that defeated many of obstacles but the death, their feelings were not accepted by their families‘ members, the solemn funeral for beloved women. However Barbora became a queen while being alive and Inês already after her death. Pedro was out for revenge and Žygimantas Augustas felt that inside himself; in here probably we see and the differences in temperament.



In XVI century the Grand Duchy of Lithuania and Poland united into one country, into The Commonwealth of Both Nations (Polish–Lithuanian Commonwealth). The grand duke of Lithuania became the king of Poland either.

After death of his father, in 1548 Sigismund II Augustus without elections succeeded his father and ruled both countries. In Vilnius he built remarkable palace in renaissance style. At that time Vilnius became one of the most beautiful cities in Europe. Vilnius, where passed his beautiful youth, where he fell in love with his first and last love Barbora Radvilaite, and later remained the favorite city of Sigismund. He was coming here from Krakow to live for a while.

Before starting to live in Vilnius and before becoming king, Sigismund was married already, but his wife, Elizabeth from Habsburgs soon died. At that time young and pretty widow, Barbora Radvilaite Goštautiene, lived near his Royal Palace. Sigismund deeply fell in love with her. From Royal Palace through the garden to the Palace of Radvilos family Sigismund ordered to build covered access, where the lovers were meeting.

The woman, Barbora Radvilaite, according to the writings of her contemporaries, was one of the most beautiful women in Europe. She was tall for her times (162 cm), with a slim, shapely body, blonde hair and even white teeth. Moreover, Barbora had an interest in fashion and cosmetics, she used perfumes and face powder. Besides her feminine charms, she was educated and intelligent.

Once Barbora‘s brother Nicolaus the Brown and her cousin Nicolaus the Black visite her during her date with Sigismund. They requested the king to marry her, because is being putting indignities upon the name of their family according to the talks of people about their couple. Sigismund accepted and soon happened the secret marriage where only family of Radvilos and their relative Kesgaila participated. Although Radvilos was the most powerful Lithuanian family, but the father of Sigismind and the nobility of Lithuania and Poland resisted to this marriage. Consequently in the beggining the marriage was not declared. Sigismund went to Krakow to tell his parents about his Denire to marry Barbora, but they were intractable. Father of Sigismund died soon without knowing about his son‘s wedding.

At that time Barbora lived in palace of her family in Dubingiai. After realising the death of his father, Sigismund ordered to bring her wife to Vilnius, where she was accepted as a Grand Duchess. But it was needed the acceptance of Poland also. The queen Bona Sforza had the strongest feelings against Barbora. Bona moved to Mozurai with her daughters when his son and Barbora were on the way to Poland. Bona insisted polish nobility to demand devorce from Sigismund because the marriage is not equal – Barbora was not from Royal family, while powers of Europe did not show any discontent. In two years polish yielded a point and on 7th May 1550 Barbora was in state declared a queen of Poland.

But their happiness has not lasted long. On 8th May 1551 Barbora died from hard and unknown desease. Some people say that she was empoisoned by Bona Sforza who detested Barbora. Others say that she died from cancer. It had been Barbara's wish to be buried in Lithuania, and a funeral cortege conveyed her body to Vilnius, where her crypt till now is found in Vilnius Cathedral near the first Sigismund‘s wife Elizabeth coffin. Sigismund went all the distance from Krakow to Vilnius on foot showing his sorrow and mourning. The death of Barbora had the biggest effect to Sigismund in his life. He ordered to drape in black the walls of his rooms and all the palace sank in mourning. He has never forget his beloved wife. Although later he married the sister of his first wife Katherina of Habsburgs (1553), but he has not find the happiness in family and they lived separated. She went to Wien. The remembering of beloved Barbora lead Sigismund all the rest of his life.




Portuguese Romeo and Juliet



Inês Pérez de Castro was a Galician noblewoman, daughter of Pedro Fernandez de Castro. She is best known as lover and posthumously declared lawful wife of King Peter I of Portugal, and therefore Queen of Portugal.

Inês came to Portugal in 1340 as a maid of her cousin Infanta Constance of Castile, recently married to Prince Peter, the heir to the Portuguese throne. The prince fell in love with her and started to neglect (nesirupinti) his lawful wife, endangering the already feeble relations with Castile. King Afonso IV of Portugal, Peter's father, disliked Inês's influence on his son and waited for their mutual infatuation to wear off, but it did not.

Afonso IV tried several times to arrange for his son to be remarried, but Peter refused to take a wife other than Inês, who was not deemed eligible to be queen. Afonso IV banished Inês from the court and sent her back to Castile in 1344 after Constance's death, but Peter remained with her. After several attempts to keep the lovers apart, Afonso IV ordered Inês's death. On 7 January 1355 (while Pedro was away from home), the King called his counsellors to a meeting in the Castle of Montemor-o-Velho, at the end of which he finally decided to send three of his courtiers - Pêro Coelho, Álvaro Gonçalves, and Diogo Lopes Pacheco - to the Monastery of Santa Clara in Coimbra, where Inês was detained, in order to kill her. People believe that her blood still stains the red stone-bed of the spring on this estate, where she is said to have cried out for the last time, while being pierced by the daggers of the executioners. When Peter heard that Inês had been killed, the terrible news drove him into a fury – rebelled against his father, causing civil war.

Peter became King of Portugal in 1357. As soon as he was crowned, and in spite of his promises of forgiveness, King Peter recovered two of Inês' assassins from Castile, where they had sought refuge (the third had escaped to France). He then had them tortured and executed in a barbaric but highly symbolic way: from one of the men who had killed the love of his life, the heart was ripped out of the body through his back, and from the other, the heart was pulled out through the chest. All this happened in front of the Royal Palace, where the King was able to watch the terrible scene while having dinner!

He then stated that he had secretly married Inês, who was consequently the lawful queen, although his word was, and still is, the only proof of the marriage. He had Inês's body exhumed and forced the entire court to swear allegiance to it as queen. She was later buried at the Monastery of Alcobaça where her coffin can still be seen. Afterwards, the accounts of Pedro's actions mix reality with legend. Some say that the tomb was placed opposite Pedro's own grave, so that they could look into each other’s eyes on the day of the last judgment. Others go even further and say that, once in Alcobaça, Pedro had Inês placed on the throne, put the royal crown on the skull, and forced the entire court to swear allegiance to the dead Queen, by kissing the hand of the corpse. One thing is known for sure: the eighth King of Portugal was moved by strong feelings that united him to the queen of his heart and, according to the royal chronicler Fernão Lopes, he was consumed by a „great madness“.

„Agora é tarde; Inês é Morta“ (“It’s too late; Inês is dead”) is a Portuguese saying used in everyday life. By continuing to use it more than 550 years after Inês' death, people still evoke one of the most tragic heroines of all time, whose story is rooted not only in Portuguese history and language but also in universal myth and fable.







Lietuvos Romeo ir Džiuljeta

Po tokių ivykių, kaip Dom Pedro I ir Inês bei Žygimanto Augusto ir Barboros meilės istorijos, sukėlusių tautinius sambrūzdžius ir suteikusius tam tikrą aurą, negalėjo buti nepastebėti Europos rašytojų ir menininkų. Pirmieji literatūriniai kūriniai datuojami jau 14-uoju amžiumi, ir nuo tada šios meilės istorijos įkvėpdavo požiūrių į jas įvairovę, bet visgi yra lyginamos tik su įstabiąja Romeo ir Džiuljetos istorija.

Šių porų meilės istorijos stulbina savo panašumais – nepaprastai stiprūs įsimylėjelių jausmai, nugalėję daug kliūčių, išskyrus mirtį, jų jausmų ir ryšių nepripažinimas iš šeimos narių pusės, iškilmingos laidotuvės mylimoms moterims. Taciau Barbora karaliene tapo budama gyva, o Inês – jau po mirties. Pedro keršijo už mylimosios mirtį, o Žygimantas Augustas tai išgyveno viduje; matyt čia matome ir temperamento skirtumus.



XVI-ame amžiuje Lietuvos Didžioji Kunigaikštystė ir Lenkijos karalystė susijungė į vieną valstybę – Abiejų Tautų Respubliką. Didysis Lietuvos kunigaikštis kartu tapo ir Lenkijos karaliumi.

Po tėvo mirties 1548 m. Žygimantas Augustas be jokių rinkimų savaime tapo abiejų valstybių valdovu. Jis tuojau įkūrė Vilniuje puikius renesanso stiliaus rūmus. Tais laikais Vilnius tapo vienas gražiausių rytų Europos miestu. Vilnius, kur jis praleido gražiausią savo jaunystę, kur pergyveno pirmą ir paskutinę savo gyvenime meilų gražiąjai Barborai Radvilaitei, ir vėliau liko mėgstamiausias Žygimanto Augusto miestas. Čia jis dažnai atvažiuodavo iš Krokuvos ir pagyvendavo.

Apsigyvendamas Vilniuje, Žygimantas Augustas jau buvo vedęs, bet jo žmona Elžbieta Habsburgaitė netrukus mirė. Tuo metu, greta didžiojo kunigaikšcio rūmų, buvusiuose Radvilų rūmuose, gyveno jauna graži našlė Barbora Radvilaite Goštautiene. Ž. Augustas karštai įsimylėjo ją. Iš kunigaikščių rūmų iki Radvilų rūmų per sodą Ž. Augustas liepė įtaisyti dengtą priėjimą, kur abu įsimylėjusieji susitikdavo.

Barbora Radvilaitė, pasak jos amžininkų, buvo viena gražiausių Europos moterų. Ji buvo savo laikams aukšta (162 cm), liekna ir figūringa, šviesiaplaukė ir netgi baltų dantų. Dar daugiau, Barbora domėjosi madomis ir kosmetika, naudojo kvepalus ir veido pudrą. Ir šalia savo moteriško žavesio, ji buvo išsilavinusi ir mokėjo bendrauti.

Kartą Barboros brolis Mikalojus Rudasis, ir jos pusbrolis Mikalojus Juodasis, atvyko pasimatymo metu ir pareikalavo, kad Ž. Augustas vestų Barborą, nes, esą, plintančios kalbos, žeminančios jų šeimos garbę. Ž. Augustas su tuo sutiko, ir netrukus, pakvietus kunigą, slapta įvyko jungtuvės (1547 m.). Jose dalyvavo tik patys Radvilos ir jų giminaitis Kęsgaila. Nors Radvilos tada jau buvo galingiausia Lietuvos ponų šeima, bet vestuvėms priešinosi tiek Ž. Augusto tėvas, tiek Lenkijos ir Lietuvos ponai, nes niekam negalėjo patikti valdovo susigiminiavimas su ponų šeima. Todėl iš pradžių apie jungtuves nieko nebuvo skelbiama. Ž. Augustas, nuvykęs į Krokuvą, pareiškė tėvui, jog norįs vesti Barborą. Bet tėvai buvo nesukalbami. Netrukus miręs tėvas nebesužinojo apie sūnaus vedybas.

Barbora tuo tarpu gyveno Radvilų dvare Dubingiuose. Gavęs žinią apie tėvo mirtį, Žygimantas tuojau įsakė atlydėti žmoną į Vilnių. Čia ji buvo iškilmingai sutikta ir pripažinta didžiaja kunigaikštiene. Reikėjo dar gauti Lenkijos sutikimą. Prieš Barborą griežčiausiai buvo nusistačiusi karalienė Bona Sforca. Sūnui su Barbora atvykstant į Lenkiją, ji pasišalino su dukterimis į Mozūrus. Jos kurstomi, lenkai griežčiausiai reikalavo, kad Ž. Augustas skirtųsi su Barbora, nes vedybos esančios nelygios. Bet užsienio valdovai dėl to neparodė jokio nepasitenkinimo. Tad po dvejų metų lenkai pagaliau nusileido, ir 1550 m. gegužės 7-ąją Barbora buvo iškilmingai Krokuvoje karunuota Lenkijos karaliene.

Tačiau jų laimei nebuvo lemta ilgai tęstis.1551 m. gegužės 8–ąją sunkios, nežinomos ligos pakirsta, Barbora mirė. Vieni sako, kad ją nunuodijo jos nekentusi Žygimanto motina, kiti – kad ji mirė pakirsta vėžio. Savo paskutine valia ji buvo palaidota Lietuvoje, laidotuvių eisena atgabeno jos kūną į Vilnių, kuris ir dabar ilsisi Arkikatedros požemiuose, greta pirmosios Ž. Augusto žmonos – Elžbietos. Žygimantas pėsčiomis ėjo visą kelią nuo Krokuvos iki Vilniaus, tuo parodydamas savo liūdesį ir gedulą. Ž. Augustui Barboros mirtis padarė didžiausią įspūdį. Savo gyvenamųjų kambarių sienas jis liepė juodai išmušti, visas dvaras paskendo gedule. Jis pats niekad neužmiršo mylimosios žmonos. Nors vėliau ir vedė pirmosios žmonos seserį Kotryną Habsburgaitę (1553 m.), tačiau šeimos laimės jau nebesulaukė ir su ja negyveno. Ji išvažiavo į Vieną. Ž. Augustą visą gyvenimą lydėjo mylimosios Barboros atminimas.


Portugalijos Romeo ir Džiuljeta

Inês Pérez de Castro buvo kilminga moteris iš Galicijos, Pedro Fernando de Castro dukra. Ji labiausiai žinoma kaip Portugalijos karaliaus Pedro I-ojo mylimoji, karūnuota karaliene ir paskelbta teisėta jo žmona jau po savo mirties.

Inês atvyko į Portugaliją 1340-aisiais metais kaip savo pusseserės Kastilijos princesės Infantos Konstancijos, kuri neseniai buvo ištekejusi už princo Pedro, Portugalijos sosto įpėdinio, pamergė. Princas ją įsimylėjo ir nebesirūpino savo teiseta žmona, dar labiau gadindamas prastus santykius su Kastilija. Portugalijos karalius Alfonsas IV-asis, Pedro tevas, nemėgo Inês įtakos savo sūnui ir laukė, kol jų abipusis susižavėjimas išblės, bet to nenutiko.

Alfonso IV bandė kelis kartus priversti savo sūnų, kad vestų kitą moterį, bet Pedro atsisakė imti į žmonas kitą, išskyrus Inês, kuri nebuvo laikoma tinkama buti karaliene. Afonsas IV teismo sprendimu ištrėmė Inês ir pasiuntė atgal į Kastiliją 1344-aisiais po Konstancos mirties, bet Pedro jos nepaliko. Po keleto bandymų išlaikyti įsimylėjelius atskirai, Afonsas IV įsakė Inês nužudyti. 1355 m. sausio 7 d. (Pedro buvo toli nuo namu), karalius pakvietė savo dvariškius į Montemor-o-Velho pilį, kur davė įsakymą trims dvariškiams - Pero Coelho, Alvaro Gonçalves ir Diogo Lopes Pacheco – vykti į Santa Clara vienuolyną Koimbroje, kur buvo sulaikyta Inês. Žmones įsitikinę, kad jos kraujo dėmės dar raudonuoja prie dvaro, kur ji sušuko paskutinįjį kartą, kai į ją smigo durklai. Pedro, išgirdęs, kad Inês buvo nužudyta, įsiuto ir sukilo prieš savo tėvą, sukeldamas pilietinį karą.

1357-aisiais Pedro tapo Portugalijos karaliumi. Vos tik buvo karūnuotas, nepaisydamas savo pažadų atleisti, jis surado du Inês žudikus (trečiasis pabėgo į Prancuziją), juos kankino ir nužudė barbarišku, bet labai simbolišku būdu: vieno jo gyvenimo meilės žudiko širdį išplėšė iš nugaros, kito – iš krūtinės. Ir tai nutiko priešais karališkuosius rūmus, kol karalius pietavo žiūrėdamas šią siaubingą sceną!

Tada jis ėmė tvirtinti, kad buvo slapta vedęs Inês, kuri dėl to buvo jo teiseta žmona ir karaliene, nors jo žodis buvo vienintelis vedybų įrodymas. Ji buvo palaidota Alkobasos vienuolyne, kur jos karstą galime rasti ir dabar. Vėlesni Pedro veiksmai supinami su legendomis. Vieni sako, kad jos antkapis pastatytas priešais Pedro, kad jie galėtų žiūreti vienas į kitą paskutiniojo teismo dieną. Kiti sako, kad kartą Alkobasoje Pedro ant Inês kaukolės uždėjo karališkąją karūną ir liepė visai karališkajai tarybai prisiekti mirusiąjai karalienei pabučiuojant lavono ranką. Vienas dalykas aiškus – aštuntasis Portugalijos karalius buvo vedamas stiprių jausmų, kurie jungė jį su jo širdies karaliene, o pasak karališkojo metraštininko Fernão Lopes, karalius buvo apsėstas „didžiulės beprotybės“.

„Agora é tarde; Inês é Morta“ („Jau vėlu – Inês mirusi“) – tai portugališkas posakis, naudojamas kasdienėje kalboje daugiau nei 550 metu po Inês mirties. Žmonės vis dar prisimena vieną iš tragiškiausių visų laikų herojų moterų, kurios istorija įsišaknijusi ne vien tik Portugalijos istorijoje ir kalboje, bet ir visuotinuose mituose ir legendose.





Romeu e Julieta da Lituânia

A comoção nacional e a aura que foi criada em torno desses eventos foram de tal forma que, histórias de amor como Pedro e Inês, assim como dos Žygimantas Augustas e Barbora não poderiam passar despercebidas por escritores e artistas europeus. O primeiro tratamento literário conhecido data do século XIV, e desde então a histórias inspirou uma diversidade de abordagens que só é comparável à história de Romeu e Julieta.

A histórias de amor destes amantes confunde-nos pelas suas semelhanças - sentimentos inacreditavelmente fortes, que derrotaram muitos obstáculos, mas não derrotaram a morte, os seus sentimentos não foram aceitas pelos membros das suas famílias, o enterro solene da mulher amada. No entanto Barbora tornou-se uma rainha em vida, e a Inês tal sucedeu já após a sua morte. Pedro procurou por vingança e Žygimantas Augustas conteve esse sentimento dentro de si mesmo. Provalvelmente aqui podemos observar e ter uma noção das diferenças de temperamento.


No século XVI o Grão-Ducado da Lituânia e o Reino da Polónia uniram-se formando um país - República das Duas Nações. Deste modo, o grão-duque da Lituânia tornou-se no rei da Polónia.

Após a morte de seu pai, em 1548 Žygimantas Augustas sucedeu-lhe sem eleições e governou os dois países. Em Vilnius ele construiu um notável palácio no estilo renascentista. Naquela época Vilnius tornou-se uma das mais belas cidades da Europa. onde Žygimantas desfrutou da sua bela juventude, onde se apaixonou pelo seu primeiro e último amor Barbora Radvilaite e, posteriormente, a qual continuou a ser a sua cidade favorita. Ele vinha aqui de Cracóvia para viver por uns tempos.

Antes de viver em Vilnius e antes de se tornar rei, Žygimantas já fora casado, mas a esposa dele, Isabel de Habsburgo, morreu cedo. Por aquela altura, a jovem e bonita viúva, Barbora Radvilaite Goštautiene, morava perto do Palácio Rea. Žygimantas apaixonou-se profundamente por ela. Do Palácio Real através do jardim do Palácio da família dos Radvilo, Žygimantas ordenou a construção de um acesso coberto, onde os amantes se podiam encontravar.

A mulher, Barbora Radvilaite, de acordo com os escritos de seus contemporâneos, era uma das mulheres mais belas da Europa. Ela era alta para a época (162 cm), tinha o corpo fino e bem torneado, os cabelos loiros e até os dentes brancos. Para além disso, Barbora tinha interesse em moda e cosméticos, perfumes e usava pó de arroz. Além de seus encantos femininos, ela era educada e inteligente.

Uma vez o irmão de Barbora, Nicolaus Castanho, e o primo dela, Nicolaus Preto, visitaram-na durante um encontro dela com Žygimantas. Eles pediram ao rei para casar com ela, porque está tais encontros não dignificavam o nome da família, de acordo com a fala de outras pessoas acerca deles. Žygimantas aceitou e logo o casamento secreto aconteceu, tendo participado unicamente a família dos Radvilos e o familiar deles, Kesgaila. Embora os Radvilos fossem a família lituana mais poderosa, o pai do Žygimantas e a nobreza da Lituânia e da Polônia resistiram a esta união. Por conseguinte, o início do casamento não foi declarado. Žygimantas foi a Cracóvia para comunicar aos pais dele sobre o seu desejo de casar com Barbora, mas seus pais eram intratáveis. O pai do Žygimantas morreu sem saber sobre o casamento de seu filho.

Naquela altura Barbora habitava no palácio da família dela em Dubingiai. Depois da morte de seu pai, Žygimantas ordenou que a sua esposa retornasse a Vilnius, onde ela foi aceita como uma Grã-Duquesa. Mas foi necessária a aceitação da Polónia também. A rainha Bona Sforza teve fortes resistâncias contra Barbora. Bona mudou-se para Mozurai com as suas filhas, quando o seu filho e Barbora estavam a caminho para a Polónia. Bona insistiu com a nobreza polonaca para que ordenasse o divórcio de Žygimantas alegando que o casamento não era igual, dado que Barbora não era da família real, enquanto as potências Europeias não demonstravam qualquer descontentamento. Em dois anos a Polónica marcou uma posição, e em 7 de Maio de 1550 Barbora foi declarada rainha da Polônia.

Infelizmente a felicidade deles não durou muito tempo. No dia 8 de Maio de 1551 Barbora morreu de doença complexa e desconhecida. Algumas pessoas dizem que ela foi envenenada por Bona Sforza que detestava Barbora. Outros dizem que ela morreu de cancro. O último desejo de Barbora foi ser enterrada na Lituânia, e um cortejo fûnebre transportou o seu corpo para Vilnius, sendo que a sua cripta pode ser encontrada na catedral de Vilnius perto do sarcofago da primeira esposa de Žygimantas, Elizabeta. Žygimantas foi toda a distância de Cracóvia a Vilnius a pé, mostrando toda a sua tristeza e luto. A morte da Barbora teve o um grande impaacto na vida de Žygimantas. Ele ordenou que as paredes dos quartos dele fossem revestidas a preto e todo o palácio mergulhou em luto. Ele nunca esquecer a esposa amada. Embora mais tarde voltasse a casar com a irmã da sua primeira esposa Katherina dos Habsburgos (1553), não voltou a encontrar a felicidade em família e viveram separados. Ela foi para Viena. A lembrança da amada Barbora conduziu Žygimantas o resto de vida dele.



Português Romeu e Julieta

Inês Pérez de Castro era uma fidalga galega, filha de Pedro Fernandez de Castro. Ela é mais conhecida como amante e declarada, postumamente, esposa legítima do Rei Pedro I de Portugal, e, por conseguinte, rainha de Portugal.

Inês veio para Portugal em 1340 como uma servente de sua prima Infanta Constança de Castela, recém-casada com o príncipe Pedro, herdeiro do trono Português. O príncipe apaixonou-se por ela e negligênciou a sua legítima esposa, colocando em perigo as relações já débeis com Castela.

Afonso IV de Portugal, pai do Pedro, não gostava de influência de Inês sobre seu filho e esperou que sua paixão mútua se desgasta-se, mas tal não aconteceu. Afonso IV tentou por diversas vezes re-casar seu filho, contudo Pedro recusou-se aceitar uma mulher que não Inês, a qual não era considerada elegível para ser rainha. Afonso IV baniu Inês da corte e enviou-a de volta para Castela em 1344, após a morte de Constança, contudo Pedro manteve-se com ela. Depois de várias tentativas de manter os amantes separados, Afonso IV ordenou a morte de Inês. Em 7 de Janeiro de 1355 (enquanto Pedro estava longe de casa), o rei chamou os seus conselheiros para uma reunião no castelo de Montemor-o-Velho, no final da qual ele finalmente decidiu enviar três dos seus cortesãos - Pêro Coelho, Álvaro Gonçalves e Diogo Lopes Pacheco - ao Mosteiro de Santa Clara em Coimbra, onde Inês foi detido, a fim de matá-la. As pessoas acreditam que seu sangue ainda mancha a pedra vermelha no leito da fonte, onde se crê que chorou pela última vez, ao ser trespassada pelos punhais dos carrascos. Quando Pedro soube que Inês tinha sido assassinada, a terrível notícia levou-o a uma fúria que se virou contra o seu pai, provocando uma guerra civil.

Pedro tornou-se rei de Portugal em 1357. Imediatamente após ser coroado e, apesar de suas promessas de perdão, o Rei Pedro recuperou dois dos assassinos de Inês de Castela, de onde tinham procurado refúgio (o terceiro tinha escapado para a França). Ele então torturou-os e executou-os de uma forma bárbara, mas altamente simbólica: a partir de um dos homens que tinham assasinado o amor de sua vida, o coração foi arrancado do corpo por meio das costas, e do outro, o coração foi retirado por meio do tórax. Tudo isso aconteceu em frente ao Palácio Real, onde o rei foi capaz de assistir á cena terrível, enquanto jantava.

Ele, então, declarou que se tinha casado secretamente com Inês, que foi, consequentemente, a rainha legal, embora a sua palavra era, e ainda é, a única prova do casamento. O corpo da Inês foi exumado e obrigou toda a corte a jurar fidelidade a ela como rainha. Ela foi mais tarde enterrada no Mosteiro de Alcobaça, onde seu caixão ainda pode ser visto. Depois, a realidade mistura-se com a lenda em relação às acções de Pedro. Alguns dizem que o túmulo de Inês foi colocado em frente ao do próprio Pedro, para que eles se pudessem olhar nos olhos um dos outro no dia do juízo final. Outros vão ainda mais longe e dizem que, uma vez em Alcobaça, Pedro tinha colocou Inês no trono, colocou a coroa real sobre a caveira, e obrigou toda a corte a jurar fidelidade à Rainha morta, beijando a mão do cadáver. Uma coisa se sabe com certeza: o oitavo rei de Portugal foi movida por fortes sentimentos que o uniu à rainha do seu coração e, de acordo com a real cronista Fernão Lopes, foi consumida por uma grande loucura.

"Agora é tarde, Inês é morta" é um dito português utilizados na vida quotidiana. Ao continuar a usá-lo mais de 550 anos depois da morte da Inês, as pessoas ainda evocam uma das heroínas mais trágicas de todos os tempos, cuja história está enraizada não só na história e língua Portuguesa, mas também nas fábulas mitos universais.




(Quero agradecer ao Pedro Pinto pela ajuda)

19.11.09

Chamo-me Teresa.Tenho 20 anos. Sou de Lituania e sou lituana. Eu sou solteira. Estudo Direito na universidade de Vilnius. Falo lituano, russo, polaco, inglês e espanhol. Eu no tenho irmãos. Meu pai chama-se Stanislav e minha maê – Regina. Moro com os meus pais numa cidade pequena. A minha casa não é perto do rio, nem perto do lago, nem na montanha. Ela fica numa rua estreita, mas não tranquila. Na minha casa há dois andares. É grande, tem quatro quartos, um fica no primeiro andar e três no segundo andar, uma sala, uma varanda e uma cozinha. A sala fica no primeiro andar e ao lado da cozinha e do quarto. A cozinha não é grande. O quarto no primeiro andar é o meu quarto. O meu quarto tem duas portas e duas janelas. No todos os contos fica alguma coisa – a cama, a estante, o roupeiro e o armário.
Eu levanto-me normalmente às 5.30. Tomo um duche e vesto-me. Tomo um pequeno-almoço. Como normalmente uma sandes e bebo chá. Saio de casa às 6.40 horas, apanho o tren e o autocarro para universidade e chego ahi às 8.10. Tenho o almoço às diferentes horas. Como também uma sandes e bebo chá, a veces como o bife com legumes ou a salada. Normalmente vuelvo a casa às 5 horas. Janto às 6 horas, despues leo um livro, escucho musica e preparo a tareja. Deito-me normalmente as 22 horas. O fim-de-semana eu descanso na minha casa e os domingos eu vou a iglesia.

18.11.09

Meeting sounds of Portugal...

Music is one of the most important reflections of the national character. If you want to create the realistic image of the culture, you need to get familiar with its melodies. I do not mean that in order to know country you have to spend hours and hours exploring the priceless musical heritage of that land or the variety of different music styles. No.. For starters, I think it is enought to discover few performers or just enjoyable melodies, which managed to atract your atention and thatway became the asociation with that coutry. So, I will present my way of getting familair with portugal sounds..
The first song, which atracted my attention to the portugal music was this year Eurovision song contest Portugal representatives‘ song (http://www.youtube.com/watch?v=7IgqlktzsUs&feature=related) . After I heard it for the first time, it stayed in my mind huming for a couple of days. It was such a light and easy melody, which insensibly raises your mood. Somehow it seems to me like a perfect gleam of Portuguese lifestyle. Sunny feeling, smiles, worm communion and optimistical atitude to life – that is the essence of my vision of the portuguese people and that song is an ecxellent illustration of it.

However, I realise that one and only melody cannot represent the whole portret of the nation. It would be naive to think about Portugal as the miricle country of endless happiness . That kind of atitude would be just a shallow one . So, the next stop of my familiarity trip was related with one of the famous portuguese singers – Mariza.
She is the beutiful representative of the modern national style of music not just in Portugal but also worldwidely . I believe that exactly national music is the perfect reflex of the national character. And Mariza‘s work is even more atractive, because it brings past and nowadays experience together .
After listening to some of her songs , I could realise how spiritual and sensual they are. (
http://www.youtube.com/watch?v=0cKv6EHNOTk) It is a shame, that portugues language not nearly is an easy bit to me, so usually it stays a secret for me what exactly the words of every song is trying to say. Nevertheless I managed to creat an impression that theese songs keeps in themselves the power of deep experiences . Fado songs are typically lyrically harsh, with the singer resigned to sadness, poverty and loneliness, but remaining dignified and firmly controlled. Also , It is said that those melodies are the songs of whose who retain and cherish their illusions, not of those who have irretrievably lost them. And Mariza manages to convey all those emotions energeticaly through her voice to people Herewith she reveals the wealth of emotions of portugues people. (http://www.youtube.com/watch?v=5ElLSBx9Jo8&feature=fvw )

Well, my journey through the layers of portugal musical wealth has just begun. But I have to admit that I am already very anxious to discover every new and close to my heart melody.. I believe that they will enhance the will to speak portuguese and sence the soul of Portugal oneself.

Pažinti Portugalijos garsus...

Muzika – tai vienas iš tautos charakterio atspindžių. Norėdamas susikurti įspūdį apie kokią nors šalį negali apsieiti nesusipažinęs su jos melodijom. Nesakau, jog sekant šia mintimi kaskart, norint pažinti šalį reikia valandų valandas praleisti bestudijuojant jos muzikini paveldą , istorijos raidos vingius ir gilintis į stilių įvairovę. Manau, išties pakanka rasti bent keletą atlikėjų, ar tiesiog širdžiai artimų melodijų, kurios atkreiptų dėmesį ir taptų malonia asociacija su šia šalimi.

Pirmoji daina, atkreipusi mano dėmesį į portugalų muziką tikriausiai buvo šių metų Eurovizijos konkurse dalyvavusiu šios šalies atstovų kūrinėlis. (
http://www.youtube.com/watch?v=7IgqlktzsUs&feature=related)Pirmąkart nugirdus, ši daina dar porą dienų skambėjo mano galvoje. Tokia lengva muzikali melodija, kuri nejučia kelia nuotaiką... Kažkodėl ji man pasirodė kaip puikus portugališko gyvenimo simbolis. Saulėta nuotaika, šypsenos, šiltas bendravimas ir optimizmo gaidos balse – toks portugalų tautos vaizdinys įsitvirtino mano galvoje, o ši melodija puikia jį iliustruoja.

Tačiau suprantu, jog viena melodija negali savyje sutalpinti visos tautos portreto savyje. Būtų naivu manyti, kad Portugalija yra tarytum kokia stebuklų šalis, kurioje visi žmonės visada laimingi ir amžinai šypsosi. Toks įspūdis liktų tik paviršutinišku . Taigi kita mano pažinties stotelė buvo susijusi su viena garsiausių Portugalijos daininkių Mariza‘os kūryba.
Mariza dainuoja sumodernintu tautiniu fado stiliumi. Ir ne vienas sutiksite, jog butent tradicinė muzika kaip niekas kitas puikiai atspindi pačios tautos charakterį. O Marizos kūryba turėtų būti dar ypatingesnė, nes priartina tradicijas prie šių dienu- šiuolaikinio portugalo paveikslo.
Išklausiusi keletą jos dainų, pajutau, kokios neįprastai jausmingos jos yra. (
http://www.youtube.com/watch?v=0cKv6EHNOTk) Tiesa, pati portugalų kalba man vis dar toli gražu nėra paprastai įkandama, todėl man telieka spėlioti, ką dainų žodžiais norima pasakyti. Tačiau visgi susidariau įspūdį, kad šios dainos savyje talpina gilią išgyvenimų galią – meilę, liūdesį, net skausmą.. O Marizai puikiai pavyksta šias emocijas energetiškai perteikti klausytojams savo balsu. Ir tuo pačiu atskleisti, kokie emociškai turtingi yra Portugalijos žmonės. ( http://www.youtube.com/watch?v=5ElLSBx9Jo8&feature=fvw)

Na, mano pažintis su portugalų muzikos klodais dar tik prasidėjo. Ir turiu pripažinti, kad jau nekantrauju atrasti naujų įvairių, širdžiai artimų melodijų bei dainų... Tikiu, jog jos turėtų dar labiau sustiprinti norą pačiai prabilti portugališkai ir pajusti Portugalijos sielą šalia.

João II - The perfect prince


João II ( 3 March 1455 - 25 October 1495) was the thirteenth king of Portugal and the Algarves. He is known for reestablishing the power of the Portuguese throne, reinvigorating its economy, and renewing its exploration of Africa and the Orient . The nickname the Perfect Prince is a late description and refers to Niccolò Machiavelli's work The Prince. João II is considered to have lived his life exactly according to the writer's idea of a perfect prince. To his contemporaries, João II was known as the Tyrant.


The son of King Afonso V of Portugal by his wife, Isabel of Coimbra, princess of Portugal, João II succeeded his father in 1477 when the king retired to a monastery, but only became king in 1481.After the official accession to the throne in 1481, João II took a series of measures to curtail the overgrown power of his aristocracy and to concentrate power in himself. Immediately, the nobles started to conspire. Letters of complaint and pleas to intervene were exchanged between the Duke of Braganza and Queen Isabella I of Castile. In 1483, this correspondence was intercepted by royal spies. The House of Braganza was outlawed, their lands confiscated and the duke executed in Évora. The king is reported to have said, concerning the rebellious nobles: "I'm the lord of lords, not the server of servants". Following the crackdown, no one in the country dared to defy the king and João II saw no further conspiracies during his reign.


Facing a bankrupt kingdom João II showed the initiative to solve the situation by creating an agile regime in which the Council of Scholars took a vital role. The king then conducted a search population and selected members of the Council according to their abilities, talents, and credentials. Popular complaints on judicial acts normally had the sympathy of the king. João II exploration policies also paid great dividents. Even before the Tordesilhas Treaty, such was the profit coming from João II investments in the overseas explorations and expansion that the Portuguese currency had become the soundest in Europe. The Kingdom could finally collect taxes on its own as all of its debts had been paid off, mainly thanks to its main gold source at that time, the coast of Guinea.


João II famously restored the policies of Atlantic exploration, reviving the work of his great-uncle, Henry the Navigator. The Portuguese explorations were his main priority in government, pushing south the known coast of Africa with the purpose of discovering the maritime route to India. During his reign, the following was achieved:
• 1482 - The first European settlement outside of Europe is founded, the coastal fortress and trade post of São Jorge da Mina ( Elmina ).
• 1484 - Diogo Cão discovered the Congo River
• 1488 - Bartolomeu Dias rounded the Cape of Good Hope
• 1493 - Álvaro Caminha started the settlement of the São Tomé and Príncipe islands

The complete extent of Portuguese voyages of exploration during this period is unknown. Much was kept secret for fear of competition by neighbouring Castile. The archives of this period were destroyed in the fire after the 1755 Lisbon earthquake and what was not destroyed during the earthquake was either stolen or destroyed during the Peninsular War or otherwise lost. Modern historians still debate their true extent.


When Columbus returned from his voyage he thought of first stopping by in Lisbon in order to claim his victory in front of King João II. King’s only response to this was that under the treaty with Spain, Columbus's discoveries lay within Portugal's sphere of influence. Before Columbus even reached Isabella of Castile, João II had already sent a letter to them threatening to send a fleet to claim it for Portugal. Spain quickly hastened to the negotiating table which took place in a small town near the Portuguese border named Tordesillas. There was also a papal representative during that occasion in order to act as mediator. The result of this would be the famous Treaty of Tordesillas.


João II died at Alvor without leaving male issue. Because of the hatred much of the Portuguese nobility had for him, the poisoning was never ruled out. He was succeeded by his first cousin Manuel I.


Joao II – tobulasis princas

Joao II ( 1455 Kovo 3 – 1495 Spalio 25) buvo tryliktasis Portugalijos ir Algarvės karalius. Jis įėjo į istoriją kaip žmogus, iš naujo įtvirtinęs valdovo galias savo šalyje, atgaivinęs tuometinę Portugalijos ekonomiką bei atnaujinęs tyrinėjimus, nukreiptus į Afriką ir Rytų šalis.
Joao II pradėtas vadintis ‘tobuluoju princu’ ryšiumi su Niccolo Machiavellio veikalu ‘Valdovas’ . Joao II nugyveno savo gyvenimą tiesiog idealiai laikydamasis Machiavelio iškeltos tobulo valdovo vizijos.

Joao II gimė karaliaus Alfonso V bei Isabelės, Portugalijos princesės, šeimoje. Joao II paveldėjo sostą dar 1477 metais, kai jo tėvas pasitraukė į vienuolyną, tačiau oficialiai karaliumi sugebėjo tapti tik 1481metais.
Po oficialios karūnacijos 1481 metais , Joao II ėmėsi rimtų priemonių norėdamas ženkliai apriboti savo dvaro aristokratijos teises, taip norėdamas sukoncentruoti galią savo rankose. Šio karaliaus žingsnio suerzinti kilmingieji nedelsdami atsidėjo įvairių sąmokslų kūrimui. Braganzos kunigaikštis ir Kastilijos karalienė Izabelė pradėjo susirašinėjimus tarpusavyje, kuriuose išliedavo savo nusiskundimus bei nepasitenkinimą esama situacija valdžios atžvilgiu, ragindami vieni kitus imtis ryžtingų žingsnių ir priešintis tokiam karaliaus savivaliavimui. Tačiau 1483 metais rūmų šnipams pavyko perimti kelis laiškus ir tokiu būdu šis susirašinėjimas buvo iškeltas dienos švieson. Braganzos šeima buvo paskelbta išdavikais, visos šeimai priklausiusios žemės buvo nusavintos, o pats Kunigaikštis nuteistas mirties bausme , kuri buvo sėkmingai įvykdyta Evoroje. Reaguodamas į maištingus kilminguosius, karalius yra pasakęs : „ Aš esu valdovų valdovas, o ne tarnų tarnas“. Paveikti Braganzos žiauraus pavyzdžio daugiau nei vienas šalyje nedrįso nepaklusti valdovui.

Portugalijoje iškilus bankroto grėsmei, Joao II ėmėsi spręsti nepalankią situaciją, sukurdamas lanksčią tvarką, kurioje lyderio vietą užėmė mokslininkų taryba. Joao pats vadovavo asmenybių paieškai ir parinko tarybos narius, atsižvelgdamas į jų gebėjimus, talentus bei kvalifikaciją.
Joao tyrinėjimų politika taipogi atliko vedančią rolę, gaivinant šalies ekonomiką. Dar net nepasirašius Tordešilo sutarties, Portugalija nemenką pelno dalį gaudavo iš užjūrio ekspedicijų. To pasekoje Portugalijos valiuta tapo viena stipriausių valiutų visoje tuometinėje Europoje .
Karalystė pagaliau pati buvo pajėgi rinkti mokesčius į savo iždą, nes visos skolos jau buvo apmokėtos. Prie šios padėties įsitvirtinimo ženkliai prisidėjo Gvinėjos pakrantėje atrasti aukso klodai.

Joao II išgarsėjo atkūręs Atlanto tyrinėjimų politiką, taip užbaigdamas savo protėvio , Tyrinėtojo Henriko pradėtą darbą. Portugalijos pasiekimai atradimų srityje buvo karaliaus prioritetinė vertybė. Pagrindinis ekspedicijų tikslas buvo suformuluotas kaip tikslas atrasti jūrų kelią į Indiją. Joao valdymo metu buvo pasiekti šie atradimai :

1482m. - pirmasis prekybos taškas už Europos ribų
1484m. - Bartolomeu Dias pasiekė ir apiplaukė Gerosios Vilties kyšulį
1493m. - Álvaro Caminha pradėjo San Tomės ir Prinsipės salų apgyvendinimą

Galutinė Portugalų kelionių ir pasiekimų apimtis nėra žinoma. Daug ekspedicijų buvo laikoma paslaptyje , nes buvo baiminamasi konkurencijos su kaimyninėmis šalimis Šio laikotarpio archyvai buvo sunaikinti gaisro, kilusio dėl žemės drebėjimo Lisabonoje 1755 metais. O tai, kas išliko šios tragedijos metu , tapo arba vagišių grobiu, arba buvo sunaikinta kitomis aplinkybėmis . Šiais laikais vis dar nėra nurimę istorikų ginčai dėl tikrosios ekspedicijų apimties.

Grįždamas iš savo pergalingos ekspedicijos Kolumbas planavo pirmaiausia apsilankyti Lisabonoje ir ten patvirtinti savo pergalingą pasiekimą Joao II . Tačiau vienintelis Joao II atsakas į tai buvo teiginys, jog po sutarties su Ispanija pasirašymo Kolumbo pasiekimo dalis priklauso ir Portugalijos įtakos sferai. Dar Kolumbui nepasiekus Ispaniją, karalius Joao II jau buvo išsiuntęs grasinamąjį laišką Isabellai, su reikalavimu pripažinti atradimą Portugalijos vardu. Šio grasinimo paraginta, Ispanija suskubo prie derybų stalo. Derybos vyko nedideliame miestelyje netoli Portugalijos sienos – Tordesilijoje. Jose kaip tarpininkas dalyvavo netgi pats popiežius. Šių derybų rezultatas – pasirašyta Tordesilijos sutartis.

Joao II mirė Alvore, nepalikdamas jokio savo įpėdinio. Kadangi dauguma Portugalijos kilmingųjų niekada neatsisakė slaptos neapykantos savo valdovui, nunuodijimo kaip mirties priežasties versija niekada nebuvo paneigta. Joao II valdovo poste pakeitė jo pirmos eilės pusbrolis Manuelis I.

Apresentaҫão - Monika

Olá ! Chamo–me Monika. Eu sou da Lituânia . Eu moro em Vilnius. Sou Lituana e falo Lituano. Eu falo também Inglês e estudo Portugués. Eu sou estudente de Direito .

17.11.09

Olá! Chamo-me Justas. Eu moro em Lituania em Vilnius e eu sou lituano. Eu tenho vinte anos. Eu sou estudante e estudo na universidade de Vilnius no terceiro curso. Eu estudo geografia. Ele e muito interessante. Eu falo lituano, inglés, alemão e aprendo a falar portugués. Eu toco da guitarra e participo no teatro musical na minha faculdade. Eu trabalho no MacDonald‘s, mas náo é interessante. Eu vivo com os pais. O meu pai chame-se Zenonas e a minha máe chame-se Danguolė. Eu náo sou solteiro. Eu tenho namorada. Ela chame-se Justina. Ela é muito bonita.
Minha familia mora na casa longe no centro da cidade. A minha casa fica numa rua estreita e muito tranquila. Uma avenida grande fica ao lado desta rua. A minha casa é três andares bloco pequeno. Eu moro no segundo andar. O meu apartamento nao é grande, nem pequeno, mas e de tamanho medio. O meu apartamento tem duas assoalhadas, um quarto, um corredor largo, uma cozinha, uma casa de banho e uma varanda. A esquerda do corredor é uma cozinha e uma sala de estar. A direita do corredor é o meu quarto. Á frente do corredor é a casa de banho. A minha casa fica num local muito bonito. Eu vejo muitas árvores calha meu janelas. Eu gosto de morar na minha casa, mas eu fazo muito e eu nao e na casa muito.
Durante a semana, eu levanto-me às seis e quarto exceto terça e sexta. Eu tomo um duche, veste-me, preparo-me o peqeuno-almoço e camo. Eu sair minha casa às sete horas e apanho na universidade. Às segundas e quartas, às dezanove horas eu cante no teatro. Às terças e quintas, às catorze horas eu tenho aulas de português e às dezanove horas eu danço lindyhop. Ás sextas e sábado, ás nove até dezassete e meia eu trabalho. Depois de trabalho eu vou na centro de cidade com minha amigos. Ás domingo eu descanso na minha casa. Normalmente eu deito-me ás vinte e quarto horas.

Tesouros de Galvė



XIVa. Kryžiuočiai intensyviai puldinėjo Lietuvos Didžiąją Kunigaikštystę. Vieną dieną jie užėmė ir apiplėšė Trakų pilį. Kunigaikščio Kęstučio kambaryje du kryžiuočiai suradoskrynią su gausybe brangakmenių. Norėdami paslępti tokį lobį nuo kitų kryžiuočių, plėšikai skrynią naktį įkėlė į valtį ir norėjo nuplukdyti į vieną iš daugelio Galvės ežero salų. Bet valtis nuskendo ir brangiausi Trakų lobiai nugrimzdo į ežero dugną. Pasakojama, kad per mėnulio pilnaties naktį skrynia lėtai pakyla į ežero paviršių ir supdamasi ant bangų tviska mėnesienoje savo brangenybėmis iki pirmųjų patekančios saulės spindulių, o brėkštant aušrai ir užgiedojus pirmiesiems gaidžiams lėtai nusileidžia į ežero dugną. Nualinti vyrai grįžę namo pasakodavo, kad skrynia prikaustyta geležinėmis grandinėmis prie milžiniškų povandeninių akmenų, užantspauduota senosios Lietuvos valstybiniais antspaudais, užburta žinių ir saugoma gražuolių ilgaplaukių undinių. Iki šiol mėnulio pilnaties naktį skrynia tviskėdama savo brangenybėmis pakyla į ežero paviršių, o brėkštant aušrai ir giedant gaidžiams lėtai grimzta atgal į ežero dugną ir niekas negali jos ištraukti į krantą.


No século XIV, cruzados atacaram intensamente Grão-Ducado da Lituania.Um dia eles ocuparam e roubaram o castelo de Trakai. No quarto de duque Kęstutis, dois cruzados encontraram o cofre de tesouro. Para esconder o tesouro dos outros cruzados, a noite ladrões adicionaram o cofre no barco e queriam nadar para uma das muitas ilhas do lago Galvė. Mas o barco afogou e tesouros preciosos de Trakai submersaram no fundo do lago. Diz-se que durante a noite de lua cheia, o cofre sobe lentamente superficie do lago, balanço na onda e brilha ao luar até primeiro nascer do so e ao amanhecer que cantar os galos primeiros desce no fundo do lago. Muitos pescadores ou outras pessoas queriam ficar ricos facilmente e tentaram tirar este cofre do lago. Muito vezes homens fortes tentaram puxar os tesouros com redes e ou outros instrumentos, mas ao amanhecer o cofre cortou os redes e balanço na onda, submersou no fundo do lago. Homens cansados voltaram para a casa e contaram que o cofre esta confinado ás cadeias de ferro enorme de rochas submersas, selou o selo antigo da Lituania, vicioso de sacerdotes e auspicios das serias beldades. Até agora, a noite de lua cheia, o tesouro do cofre brilha sobe para a superficie do lago, e ao amanhecer, quando os galos contam, lentamente afunda de volta para o fundo do lago e ninguém pode puxá-la para terra.

15.11.09

a minha casa e a minha semana

Eu moro perto do lago e perto da floresta. A minha casa não é grande: tem dois quartos, uma cozinha e uma casa de banho.
O meu quarto fica ao lado da casa de banho e em frente da cozinha. O meu quarto não é grande. A minha cama fica ao lado do roupeiro. No chão há um tapete com muitas flores. Na parede ao lado da cama fica a minha secretária. Em cima da secretária há um computador. A janela fica em frente da minha secretária. Há uma televisão debaixo da mesa. Eu gosto do meu guarto.
O quarto dos meus pais fica ao lado do meu quarto. No meio há um corredor. A minha casa fica atrás do hospital e do mercado. A rua é estreita e muito tranquila.

Durante a semana, levanto-me às 7:00, tomo um duche, visto-me e preparo o pequeno-almoço. Normalmente como cereais com leite e bebo chá. Depois apanho autocarro 2 para universidad. às 13:30 almoça com os colegas num café perto do universidad. As segundas e quintas vou dar aulas de ginástica. Janto às 20:00. Depois do jantar eu gosto de ler um livro ou ver televisão. Deito-me sempre às 24:00. A sexta – feira eu vou com amigos a discoteca. Ao domingo levanto às 12 horas e tomo almoça em casa dos pais.

12.11.09

José Saramago


José de Sousa Saramago (nascido em 16 de novembro de 1922) é um vencedor do Prêmio Nobel Português romancista, dramaturgo e jornalista. Suas obras, algumas das quais podem ser vistos como alegorias, geralmente apresentam perspectivas subversivo em eventos históricos, enfatizando o fator humano. Saramago foi galardoado com o Prémio Nobel da Literatura em 1998. Ele fundou a Frente Nacional para a Defesa da Cultura (Lisboa, 1992) com Freitas-Magalhães, entre outros. Ele vive atualmente em Lanzarote, nas Ilhas Canárias, Espanha.
Saramago nasceu em uma família de camponeses sem-terra em Azinhaga, em Portugal, uma pequena aldeia na província do Ribatejo cerca de cem quilômetros a nordeste de Lisboa. Seus pais eram José de Sousa e Maria da Piedade. "Saramago," uma planta herbácea espontânea conhecida em Inglês como o nabo forrageiro, era o apelido do pai de família, e foi acidentalmente incorporados em seu nome após o registo do seu nascimento. Em 1924, a família de Saramago mudou-se para Lisboa, onde seu pai começou a trabalhar como policial. Poucos meses depois a família se mudou para a capital, o seu irmão Francisco, mais de dois anos, morreu. Ele passava férias com seus avós em uma aldeia chamada Azinhaga. Quando o avô sofreu um derrame e estava a ser transportado para Lisboa, para o tratamento, Saramago lembrou: "Ele entrou no quintal de sua casa, onde havia algumas árvores, figueiras, oliveiras. E ele foi um por um, abraçando as árvores e chorando, dizendo adeus a eles, porque ele sabia que não iria voltar. Para ver isso, viver disso, se isso não marcá-lo para o resto da sua vida ", disse Saramago," você não tem nenhum sentimento ". Embora Saramago foi um bom aluno, seus pais não foram capazes de ter recursos para mantê-lo na escola primária, e em vez disso levou a uma escola técnica na idade 12. Depois de se graduar, ele trabalhou como mecânico de automóveis por dois anos. Mais tarde trabalhou como tradutor, depois como jornalista. Foi editor-assistente do jornal Diário de Notícias, uma posição que ele teve que sair após os acontecimentos políticos em 1975. Após um período de trabalho como tradutor, ele foi capaz de sustentar a si mesmo como um escritor. Saramago casou-se com Ilda Reis, em 1944. Sua única filha, Violante, nasceu em 1947. Desde 1988, Saramago foi casado com a jornalista espanhola Pilar del Río, que é o tradutor oficial de seus livros para o espanhol.
José Saramago foi na casa dos cinquenta anos antes que ele ganhou fama internacional, sua publicação de Memorial do Convento chamou a atenção de um público internacional. Este romance ganhou o Prémio PEN Clube Português. Saramago foi um membro do Partido Comunista Português desde 1969, bem como um ateu e auto-descritas pessimista. Seus pontos de vista têm suscitado controvérsia considerável em Portugal, especialmente depois da publicação de O Evangelho Segundo a Jesus Cristo. Os membros da comunidade católica do país estavam indignados com a representação de Saramago de Jesus como um ser humano falível. O governo conservador de Portugal não permitiria o trabalho de Saramago para concorrer ao Prémio Literário Europeu, argumentando que ela ofendeu a comunidade católica. Como resultado, Saramago e sua mulher, mudou-se para Lanzarote, uma ilha no arquipélago das Canárias.
Durante a Guerra do Líbano de 2006, ele assinou uma declaração junto com Tariq Ali, John Berger, Noam Chomsky, Eduardo Galeano, Naomi Klein, Harold Pinter, e Arundhati Roy Howard Zinn, condenando o que eles caracterizam como "a longo prazo militar, econômico e prática geográfica cujo objetivo político é nada menos do que a liquidação da nação palestina. " Ele ficou sem sucesso, como um candidato para o Parlamento Europeu nas eleições de 2009.

Francisco de Holanda (originalmente Francisco d'Olanda), (nascida em: Lisboa, c. 1517, faleceu: Lisboa, 1585) foi um humanista e pintor Português. Considerado uma das figuras mais importantes do Renascimento Português, ele também foi um ensaísta, arquiteto e historiador. Ele era sobrinho materno de Pope Adrian VI e um tio remoto de Deodoro da Fonseca, Sérgio Buarque de Holanda e seu xará Chico Buarque.
Francisco de Holanda começou sua carreira como um iluminador, seguindo os passos de seu pai, António d'Holanda, iluminador real. Ele estudou na Itália entre 1538 e 1547, durante a qual ele freqüentava o círculo de Vittoria Colonna, um dos notáveis do Renascimento italiano, que lhe proporcionou o acesso a alguns dos grandes artistas de sua época, como Parmigianino, Giambologna e, o mais importante, Michelangelo, que o apresentou ao classicismo.
Desenho da Ponte de Sacavém por Francisco de Holanda em sua Fábrica De
Voltando a Portugal, obteve várias comissões do cardeal-arcebispo de Évora, e dos reis Português, D. João III (1521-1557) e Sebastian (1568-1578).
Os valores estéticos do Renascimento foram fortemente expressas por Francisco, que afirmou que o objetivo principal do pintor era estimular a originalidade pessoal e seguir o link para a natureza (o espelho pura do Criador) eo link para os antigos - imortal mestres de grandeza, simetria, perfeição e decoro. Muito do que foi apresentado em suas três tratado parte da natureza da arte, On Ancient Painting (Da Pintura Antiga, 1548), especialmente na segunda parte, que contém 4 diálogos, supostamente com Michelangelo. Aqui sua paixão pelo classicismo é trazida para a frente, como ele comunica a essência do trabalho de Michelangelo e do movimento artístico contemporâneo em Roma.
Possuindo uma inteligência versátil, Francisco de Holanda se distinguiu por sua série de desenhos, "Desenhos dos Antiquities [da Itália]" (1540-1547), através de seus estudos sobre a revitalização do património arqueológico de Roma e sobre a arte italiana no primeira metade do século 16.
Francisco foi o criador da fachada da Igreja de Nossa Senhora da Graça (Igreja de Nossa Senhora da Graça), em Évora. Ele também pintou uma série de retratos, nem todos os que sobrevivem.


As cores do Carnaval


As cores do Carnaval

O Carnaval é uma celebração conhecida há muito tempo na Europa e em grande parte do mundo. Está direccionado para obrigar o Inverno a partir e a Primavera vir rapidamente. O festival está celebrado 46 dias antes de Páscoa (entre 2 Fevereiro e 6 Março), porque está relacionado muito ao cristianismo, mesmo que tenha uma origem pagã. A tradição cristã origina-se no ano 1091, quando a Igreja católica estabeleceu definitivamente a data da Quaresma. De qualquer modo, a Igreja proibiu a celebração por alguns períodos. Isto aconteceu porque muitos viram o Carnaval como uma celebração com origens pagãs (por exemplo, Saturnália romana) tal como ainda hoje é visto.

Em Portugal o Carnaval está um dos festivais maiores do ano e atrai milhares pessoas de todo o mundo. Os portugueses divertem-se muito todo o mês e zumbem nas cidades mais de que em algum outro período do ano. Mesmo que o festival é um sinal do fim do Inverno e do início da Quaresma como na Lituânia, mas hoje em dia é mais sobre divertimento.
O carnaval espalhou-se em toda a Europa durante os séculos medievais. Esta tradição das culturas ocidentais teve os modelos mais importantes em Paris e Veneza. Depois, junto com os colonizadores o carnaval espalhou-se em todo o mundo e agora o mais espantoso carnaval tem lugar no Rio de Janeiro, Nova Orleães e Veneza. Paradoxalmente, Portugal tem vindo a introduzir o carnaval cristão para o Brasil, são agora adoptados alguns aspectos do carnaval Brasileiro: desfiles espectaculares, Samba e outros elementos musicais Brasileiros.

Na Lituânia o carnaval é celebrado tradicionalmente nas praças centrais das cidades e no museu do folk em Rumšiškės. Durante do carnaval as pessoas vestem fatos que representam diferentes animais e criaturas. São especialmente populares as mascaras de cabra, grou, urso, morte, pedintes e Judeus. As pessoas dançam, cantam, fazem piadas, barulho, tentam acordar a Primavera e conduzir o Inverno para o seu fim gritando “Inverno, Inverno, vai-te embora!”. Enquanto o carnaval está a passar pela cidade, o centro da atenção é Morė, que é queimado por volta da meia-noite. É uma gigante mulher boneca e queimá-la representa um atentado para acabar com tudo o que de mau aconteceu durante o Inverno, para conduzir os espíritos malignos para o além.

As pessoas imitam os mendigos a pedir por almas, os Judeus a vender a cura para todas as doenças, os ciganos a tentar roubar qualquer coisas. A briga entre Lašininis (de palavra “Gordo”, Lašininis é um decente homem gordo) and Kanapinis (de palavra “Magro”, é um decente homem magro) está organizada. O Lašininis gordo simboliza plenitude, comer demais, e o Kanapinis magro tem um cacete para enxotar o Lašininis. Kanapinis ganha sempre porque depois do carnaval as pessoas não podem comer carne até à Páscoa. São os símbolos da briga entre o Inverno, que não quer partir, e a Primavera, a qual as pessoas suspiram por chegar.

Um aspecto importante do festival é a comida. Durante o carnaval é permitido comer muito (7-12 vezes em dia) pela última vez, porque a Quaresma inicia no outro dia. A todos os convidados são brindados com comida. Os pratos especiais são: porco gordo, repolho guisado, panquecas, bolas da Berlim. Cada dona de casa tem de cozinhar as panquecas, porque muitas crianças e pessoas decentes vêm para pedir a elas.

Além de tudo, durante o carnaval, há previsões sobre o tempo, bruxarias do amor realizadas, diferentes jogos jogados.

Portugal tem os seus próprios símbolos do carnaval, mas também adopta as novas tradições que originam dos outros países. Alguns fatos e máscaras originam de Grécia e de Veneza. Mas o carnaval Português tem Gigantones (as bonecas gigantes com as cabeças grandes), Cegadas (as bonecas que imitam as pessoas famosas) e muitas tradições regionais.
A preparação para o festival dura vários meses. Embora o carnaval esteja direccionado para ser um divertimento, as Portugueses tomam a preparação bastante a sério. Todos tentam ser melhor do que outros e o melhor desempenho recebe um prémio.

Como na Lituânia, em Portugal as pessoas tiveram o costume fazer pequenas piadas, ainda com pessoas desconhecidas. Mas agora só as crianças nas escolas e habitantes de algumas cidades ainda o fazem.

O carnaval em Portugal é celebrado em todo o país. Os carnavais mais famosos são o de Ovar, da Madeira, de Loulé e de Torres Vedras. Os únicos de Pudente e Lazarem têm as tradições pagãs (Careto) e o carnaval de Torres Vedras é o mais típico em Portugal. Também, um dos carnavais mais conhecidos é celebrado na parte moderna de Lisboa, no Parque das Nações ao longo da margem.

The Colours of Madri Gras

Madri Gras is a long known celebration throughout Europe and bigger part of the World. It’s meant to drive winter out and to ask spring to come quickly. The festival is celebrated 46 days before Easter (between 5th February and 6th March), because it is closely related to Christianity, even though it has pagan roots. The tradition comes from the year 1091, when Catholic Church definitively established Lent’s date. However, Catholic Church had been forbidding it for some periods. This happened because many have seen Carnival as a celebration with pagan roots (for example, Roman Saturnalia), as it is seen even today.

In Portugal Madri Gras is one of the biggest festivals of the year attracting thousands of people from all over the World. The people carry on much of the fun throughout the month and a buzz blankets the city like no other time of year. Even though it is a signal of the end of the winter season and the beginning of Lent, just like in Lithuania, nowadays it is more concentrated on a big fun.

The Carnival spread across all over the Europe during the medieval age. This tradition of western cultures had its most important models in Paris and Venice. Later, together with the colonizers it has spread all over the World and now the most outstanding carnivals take place in Rio de Janeiro, New Orleans and Venice. Paradoxically, Portugal having introduced Christian Madri Gras to Brazil, is now adopting some of the aspects of Brazilian-style Carnival celebrations: sumptuous parades, Samba and other Brazilian musical elements.

In Lithuania Madri Gras is traditionally celebrated in central squares of cities and in the museum of folk in Rumšiškės. During the carnival of Madri Gras people wear costumes representing different animals and creatures. Especially popular are the masks of goat, crane, bear, death, beggar, and Jewish. The people dance, sing, make jokes, make noise trying to wake spring up and drive winter out shouting “Winter, winter, go away!”. While the carnival is passing the town, in the centre of attention is Morė, which is burned around midnight. It is a giant woman-doll, and burning of it represents an attempt to get rid of everything bad that happened during the winter, to drive the bad spirit of winter away.

The people are imitating beggars asking for alms, Jewish selling a cure for all diseases, gypsies trying to steal something. A fight between Lašininis (from the word „fat“, it‘s a dressed fat man) and Kanapinis (from the word „cannabis“, a dressed skinny man) is organised. The greasy Lašininis symbolizes fullness, eating too much, and the skinny and shabby Kanapinis has a stick to chase Lašininis away. Kanapinis always wins because after Madri Gras people cannot eat meat until Easter. These are all symbols of the fight between winter, which is unwilling to go away, and spring, which people miss so much.

An important aspect of the festival is food. During Madri Gras it is allowed to eat a lot (between 7 and 12 times during the day) for the last time, because the other day Lent starts. Every guest coming to the house is plied. Special dishes: fat pork, medley, stewed cabbage, pancakes, doughnuts. Every housewife must cook pancakes, because a lot of children and dressed up people come to ask for them.

Besides all that, during Madri Gras, there are predictions of the weather, witchcraft of love performed, various games played.

Portuguse have their own symbols of the festival, but they also adopt new traditions originating from other countries. Some costumes and masks originate from Greece and Venice. But Portuguese Carnival has its own Gigantones (giant dolls with huge heads), Cegadas (shows of dolls imitating and criticizing famous people, especially in South Portugal) and many regional traditions.

The preparation for the festival takes up to several months. Even though the Carnival is meant to be fun, Portuguese take the preparation quite seriously. Everyone tries to better than others, and the best performance receives an award.

As in Lithuania, in Portugal people had the habit to do little tricks and jokes, even with unknown people. But nowadays only children in schools and the inhabitants of few villages still do them.

Carnival in Portugal is celebrated throughout the country; the most famous are the ones of Ovar, Madeira, Loulé, and Torres Vedras. The ones from Podence and Lazarim have pagan traditions (Careto), and Torres Vedras Carnival is seen as the most typical Portuguese carnival. Also, one of the best known Carnavals is celebrated in the modern part of Lisbon in Parque Nacoes along the riverbank.

Užgavėnių spalvos

Užgavėnės – nuo seno visoje Europoje ir pasaulyje žinoma šventė, skirta išvaryti žiemai ir paskatinti greičiau ateiti pavasarį. Šventė švenčiama likus 46 dienoms iki Velykų (vasario 5 iki kovo 6 dienos), mat, nors jos ištakos pagoniškos, dabar glaudžiai susietos su krikščionybe. Tradicija oficialiai sukrikščionita 1091 m., kai Katalikų Bažnyčia galutinai įtvirtino Gavėnios datą. Tačiau pati Bažnyčia kai kuriais laikotarpiais uždrausdavo Užgavėnes dėl akivaizdžiai pagoniškų šaknų (pvaz., romėniškos Saturnalijos), kas matoma ir šiandien.

Portugalijoje Užgavėnės yra viena didžiausių metų švenčių, sutraukianti žmonių iš viso pasaulio. Portugalai linksminasi ir šurmuliuoja visą mėnesį iki šventės – nors tai, kaip ir Lietuvoje, - žiemos pabaigą ir Gavėnios pradžią signalizuojantis įvykis, dabar labiau akcentuojamas didelio pasilinksminimo aspektas.

Viduramžiais visoje Europoje pasklido karnavalo tradicija, o pagrindiniai jos modeliai susiformavo Paryžiuje ir Venecijoje. Vėliau su kolonizatoriais tradicija pasklido po visą paaulį ir dabar įsimintiniausi karnavalai vyksta Rio de Žaneire, Niu Orleane bei Venecijoje. Paraoksalu, tačiau nuvežę krikščionišką karnavalą į Braziliją, dabar portugalai patys pritaiko ten susiformavusias tradicijas: ištaigingus paradus, sambos ir kitokios brailiškos muzikos elementus.

Lietuvoje Užgavėnės tradiciškai švenčiamos centrinėse miestų aikštėse, liaudies buities muziejuje Rumšiškėse. Per Lietuviškų užgavėnių karnavalą žmonės persirengia įvairiais gyvūnais ir būtybėmis. Lietuvoje tradiciškai ypač populiarios ožio, gervės, meškos, giltinės, ubagų ir žydų kaukės. Persirengėliai šoka ir dainuoja, krečia pokštus, garsiai trypia, taip žadindami pavasarį, vydami lauk žiemą: „Žiema, žiema, bėk iš kiemo“. Karnavalui einant per kaimą, dėmesio centre – Morė, kuri vidurnaktį (šiais laikais anksčiau) sudeginama. Tai didžiulė moters pavidalo iškamša. Jos deginimas simbolizuoja bandymą atsikratyti viso, kas per žiemą buvo bloga, nuvyti blogą žiemos dvasią.

Persirengėliai parodijuoja ubagus, prašinėjančius išmaldos; žydus, pardavinėjančius vaistus nuo visų ligų; čigonus, tykančius, ką pavogti. Visuomet rengiama Lašininio (storai prisirengusio vyro) ir Kanapinio (lieso aukšto vyro) kova. Storasis Lašininis simbolizuoja sotumą, persivalgymą, liesas ir apdriskęs Kanapinis turi ilgą lazdą Lašininiui išvyti. Kova baigiasi Kanapinio pergale, nes nuo Užgavėnių iki Velykų nebegalima valgyti mėsos. Visa tai simbolizuoja nenorinčios pasitraukti žiemos kovą su žmonių išsiilgtu pavasariu.

Svarbus šventės aspektas – maistas. Per Užgavėnes leidžiama paskutinį kartą gausiai ir riebiai pavalgyti – nuo 7 iki 12 kartų, – nes kitą dieną jau prasideda Gavėnia. Būdavo vaišinamas kiekvienas į namus užėjęs žmogus. Specialūs Užgavėnių dienos patiekalai: riebi kiauliena, šiupinys, troškinti kopūstai, blynai, spurgos. Kiekviena šeimininkė privalo kepti blynus, kurių ateina prašyti persirengėliai ir gausus vaikų būrys.
Be kita ko, par Užgevėnes atliekami orų spejimai, meilės burtai, žaidžiami įvairūs žaidimai.

Portugalija turi savus šventės simbolius, tačiau į senas tradicijas integruoja kituose kraštuose susiformavusias. Kai kurie kostiumai, kaukės kilo iš Graikijos ir Venecijos. Tačiau Portugališkas karnavalas turi savo Gigantones (milžiniškos lėlės didžiulėmis galvomis), Cegadas (žymius žmones parodijuojančių ir kritikuojančių lėlių spektakliai, yapč paplitę šalies pietuose) ir daugybę regioninių tradicijų.
Pasiruošimas Užgavėnėms trunka iki kelių mėnesių. Nors karnavalas skirtas linksmybei, pasiruošimo etapas priimamas labai rimtai, siekiama pasirodyti geriau vienam už kitą, Karnavalo metu geriausi kostiumai apdovanojami.

Kaip ir Lietuvoje, Portugalijoje buvo paplitusi tradicija krėsti išdaigas, netgi nepažįstamiesiems. Tačiau dabar tai tebemėgsta tik mokinukai ir kelių miestelių gyventojai.

Karnavalas švenčiamas visoje šalyje, o garsiausi rengiami Ovare, Madeiroje, Lulė ir Tores Vedre. Podenco ir Lazarimo Karnavai išlekė daugiau pagoniškų tradicijų (Careto), o Tores Vedro laikomas pačiu tipiškiausiu. Taip pat vienu iš geriausių laikomas Lisabonos Parque das Nacoes krantinėje švenčiamas karnavalas.

http://lt.wikipedia.org/wiki/U%C5%BEgav%C4%97n%C4%97s
http://www.day.lt/sventes/straipsniai/uzgavenes
http://www.accessibleportugal.com/revista/2007/February/cegadas.html