27.10.09

D. Afonso Henriques (1109-1185)

D. Afonso Henriques foi o primeiro rei de Portugal, filho do conde D. Henrique de Borgonha e da infanta D. Teresa (filha bastarda de Afonso VI , imperador do reino de Leão), senhores do condado Portucalense . Fundou a dinastia de Borgonha, que durou 244 anos.

Não é certo o seu local de nascimento, muito embora Guimarães seja o local mais indicado, apesar de alguns indicarem Coimbra.

Criado desde cedo por Soeiro Mendes e sua mulher, senhores de Riba de Ave, assumiu muito jovem, em 1120, juntamente com D. Paio, então arcebispo de Braga e irmão de Soeiro Mendes, uma posição política contrária à de sua mãe, D. Teresa, que apoiava já então os Travas. Esta posição política obrigou D. Paio a emigrar, levando consigo o jovem D. Afonso Henriques que, provavelmente em 1122, se armou a si próprio cavaleiro - como era usual os reis fazerem - na catedral de Zamora.

De novo no condado, deu-se a 24 de Junho de 1128 a batalha de São Mamede. Aí se defrontaram as hostes de D. Afonso Henriques e dos barões que o acompanhavam, com as de fidalgos galegos, chefiados por Fernão Peres de Trava, e partidários de sua mãe D. Teresa. Temia-se a influência desse conde galego - Fernão Peres de Trava - junto de D. Teresa, já que se via nessa união uma clara tentativa de unificação da Galiza com Portugal, posição contrária à dos barões portucalenses, que desejavam a autonomia em relação à Galiza.

Foi nestas circunstâncias que se travou a batalha, da qual o conde de Trava saiu derrotado, sendo D. Teresa exilada para a Galiza, onde viria a morrer em 1130. A batalha foi decisiva e quem aí venceu foram sobretudo os barões portucalenses que rejeitavam a influência dos Travas no condado, e manifestavam a sua opção por D. Afonso Henriques como seu chefe.

Vencida a batalha, Afonso Henriques assumiu claramente o governo do condado, com o objectivo claro de lhe firmar a independência. Para tal, definiu uma dupla política baseada, por um lado, na defesa do seu condado contra Leão e Castela (a norte e a leste) e contra os mouros (a sul); por outro, na negociação com a Santa Sé, no sentido de ver reconhecida a independência do seu reino e de conseguir também a autonomia plena da Igreja Portuguesa.

Dentro deste espírito, fundou o mosteiro de Santa Cruz de Coimbra (1131), propiciando assim a reunião das dioceses portuguesas à metrópole de Braga, e mandou erigir numerosos castelos fronteiriços, datando de 1135 a fundação do castelo de Leiria, um dos pontos estratégicos para o desenvolvimento da Reconquista .

Em Cerneja, em 1137, D. Afonso Henriques venceu os leoneses e, em Ourique, na famosa batalha com o mesmo nome, a 25 de Julho de 1139, derrotou os mouros, passando então a intitular-se rei.

Em 1143 D. Afonso Henriques prestou vassalagem à Santa Sé e, nesse mesmo ano, na reunião de Zamora, D. Afonso VII de Leão reconheceu a realeza de D. Afonso Henriques. Porém, só em 1179, com a bula Manifestis Probatum, o papa Alexandre III designou D. Afonso Henriques como rei, concedendo-lhe também o direito de conquistar territórios aos mouros, e possibilitando-lhe deste modo o alargamento do seu território.

A partir da batalha de Ourique, a autonomia de Portugal tornou-se, cada vez mais, incontestada, fortalecida sobretudo pela bula papal e pelo reconhecimento de Portugal como reino independente por parte do imperador de Leão e Castela e por outros reis da Península. D. Afonso Henriques conquistou entretanto Santarém (15 de Março de 1147) e Lisboa (24 de Outubro de 1147), com a ajuda de cruzados, estabelecendo assim o limite sul do condado Portucalense. Tomaria ainda Almada e Palmela, que se entregaram sem luta, conquistando posteriormente, em 1159, Évora e Beja, que perderia pouco depois a favor dos mouros. A reconquista de Beja foi de novo possível em 1162, reocupando-se também Évora, com a ajuda de Geraldo Sem-Pavor, cidade que também voltaria a perder.

Casou em 1146 com Mafalda ou Matilde (filha de Amadeu II, conde de Mouriana e Sabóia), de quem teve sete filhos.

Depois de um governo de mais de 57 anos, D. Afonso Henriques morre a 6 de Dezembro de 1185, tendo sido sepultado no Mosteiro de Santa Cruz de Coimbra, onde ainda hoje repousam os seus restos mortais.

Ao longo de seu reinado, D. Afonso Henriques mereceu o cognome de Conquistador.

Sucedeu-lhe o seu filho D. Sancho I, com um território perfeitamente definido e independente: não apenas um condado, mas já sim um verdadeiro reino.


D. Afonso Henriques (1109-1185)

D. Afonso Henriques was the first king of Portugal. He was the son of Count D. Henrique de Borgonha and Infanta D. Teresa (illegitimate daughter of Afonso VI, emperor of the kingdom of Lion) who ruled in the Portucalense County.

He founded the dynasty of Borgonha, which lasted for 244 years.

It is assumed thar he was born in Guimarães, although Coimbra is sometimes mentioned to be his birthplace.

He was raised by Soeiro Mendes and his wife, from Riba de Ave, and as a young man he assumed, along with D. Paio (Soeiro Mendes's brother and Archbishop of Braga), a political position against his mother D. Teresa, who already supported the Travas. This political position forced D. Paio to emigrate, taking with him the young D. Afonso Henriques who, probably in 1122, armed himself a knight, as kings used to do, in Zamora's cathedral.

The Battle of S. Mamede took place on June 24th 1128. There the soldiers of D. Afonso Henriques and his Barons confronted the troops led by Fernão Peres de Trava and D. Teresa. The alliance of the Galician Count Fernão Peres de Trava with D. Teresa was clearly seen as an attempt to unify Portugal and Galicia, and that is why the Portucalense Barons, who were in favour of Portucalense independence, were against it.

It was under these circumstances that the Battle took place and after Count Trava's defeat D. Teresa was exiled to Galicia where she died in 1130. The victory belonged mainly to the Portucalense Barons, who clearly preferred D. Afonso Henriques as their leader rather than the influence of the Travas.

After the Battle, Afonso Henriques assumed the government of the County, aiming at asserting its independence. Thus he defined a double policy based, on the one hand, in the defense of the County against Lion and Castela ( to north and east) and against the Moors ( to south); on the other hand, in the negotiation with the Holy See with the purpose of having the independence of his kingdom acknowledged and of obtaining real autonomy for the Portuguese Church.

He thus founded the Monastery of Santa Cruz de Coimbra (1131), encouraging the union of the Portuguese dioceses to the metropolis of Braga, and ordered the building of several frontier castles, such as the castle of Leiria, founded in 1135, which would become strategically very important for the development of the Reconquest.

In Cerneja, in 1137, D. Afonso Henriques triumphed over the Lionese and, in Ourique, in the famous battle of Ourique he triumphed over the Moors in July 25th 1139, and called himself king.

In 1143, D. Afonso Henriques rendered vassalage to the Holy See and, in the same year, in the Zamora meeting, D. Afonso VII of Lion acknowledged D. Afonso Henriques as king. However, it was not until 1179, with the bull Manifestis Probatum, that the Pope Alexandre III designated D. Afonso Henriques as king, granting him the right to conquer territories to the Moors, and giving him the chance to extend his territory.

From the Battle of Ourique onwards, the autonomy of Portugal became more and more unrefuted, and it was strengthened by the papal bull and the acknowledgement of Portugal as an independent kingdom by the Emperor of Lion and Castela and other kings of the Peninsula. Meanwhile, D. Afonso Henriques conquered Santarém (15th March, 1147) and Lisbon (24th October, 1147), with the help of crusaders, thus establishing the south limit of the Portucalense County. He also took hold of Almada and Palmela and, in 1159, he conquered Évora and Beja which he would then lose for Moors, being reconquered later on.

He got married to Mafalda or Matilde (Amadeu II's daughter) in 1146, and they had 7 children.

He ruled for more than 57 years and died on December 6th, 1185. He was buried in the Monastery of Santa Cruz de Coimbra and has been kept there ever since.

After his death, D. Sancho I succeeded to the throne, inheriting a territory completely defined and independent: not just a County but a real Kingdom.

26.10.09

Francisco de Holanda


Francisco de Holanda (originally Francisco d'Olanda), (born: Lisbon, c. 1517; died: Lisbon, 1585) was a Portuguese humanist and painter. Considered to be one of the most important figures of the Portuguese Renaissance, he was also an essayist, architect, and historian. He was a maternal nephew of Pope Adrian VI and a remote uncle of Deodoro da Fonseca, Sérgio Buarque de Holanda and his namesake Chico Buarque.

Francisco de Holanda began his career as an illuminator, following in the footsteps of his father, António d'Holanda, royal illuminator. He studied in Italy between 1538 and 1547, during which he frequented the circle of Vittoria Colonna, one of the notables of the Italian Renaissance who provided him with access to some of the great artists of his period, such as Parmigianino, Giambologna, and, most importantly, Michelangelo who introduced him to classicism.

Drawing of the Ponte de Sacavém by Francisco de Holanda from his De fábrica

Returning to Portugal, he obtained various commissions from the Cardinal-Archbishop of Évora, and of the Portuguese kings, John III (1521-1557) and Sebastian (1568-1578).

The esthetic values of the Renaissance were strongly expressed by Francisco, who stated that the main objective of the painter was to stimulate personal originality and to follow the link to nature (the pure mirror of the Creator) and the link to the ancients -- immortal masters of greatness, symmetry, perfection and decorum. Much of this was presented in his three-part treatise on the nature of art, On Ancient Painting (Da Pintura Antiga, 1548), especially in the second part which contains 4 dialogues, supposedly with Michelangelo.[1] Here his passion for classicism is brought to the forefront, as he communicates the essence of the work of Michelangelo and of the contemporary artistic movement in Rome.

Possessing a versatile intellect, Francisco de Holanda distinguished himself through his series of drawings, "Drawings of the Antiquities [of Italy]" (1540-1547), through his studies on the revival of the archaeological heritage of Rome and on Italian art in the first half of the 16th century.

Francisco was the creator of the facade of the Church of Our Lady of Grace (Igreja de Nossa Senhora da Graça) in Évora. He also painted a number of portraits, not all of which survive.[2]

Fernando Pessoa



Fernando António Nogueira Pessoa (Lisboa, 13 de Junho de 1888 — Lisboa, 30 de Novembro de 1935), mais conhecido como Fernando Pessoa, foi um poeta e escritor português.

É considerado um dos maiores poetas da Língua Portuguesa, e o seu valor é comparado ao de Camões. O crítico literário Harold Bloom considerou a sua obra um "legado da língua portuguesa ao mundo"[1]. Por ter vivido a maior parte de sua adolescência na África do Sul, a língua inglesa também possui destaque em sua vida, com Pessoa traduzindo, escrevendo, trabalhando e estudando no idioma. Teve uma vida discreta, em que atuou no jornalismo, na publicidade, no comércio e, principalmente, na literatura, onde se desdobrou em várias outras personalidades conhecidas como heterónimos. A figura enigmática em que se tornou movimenta grande parte dos estudos sobre as suas vida e obra, além do fato de ser o centro irradiador da heteronímia, auto-denominando o autor um "drama em gente".

Morreu de cirrose hepática aos 47 anos na mesma cidade onde nasceu, tendo a sua última frase sido escrita na língua inglesa: "I know not what tomorrow will bring... " ("Não sei o que o amanhã trará").

Às três horas e vinte minutos da tarde de 13 de Junho de 1888 nascia em Lisboa Fernando Pessoa. O parto ocorreu no quarto andar esquerdo do n.º 4 do Largo de São Carlos, em frente à ópera de Lisboa (Teatro de São Carlos). De famílias da pequena aristocracia, pelos lados paterno e materno, o pai, Joaquim de Seabra Pessoa (38), natural de Lisboa, era funcionário público do Ministério da Justiça e crítico musical do «Diário de Notícias». A mãe, D. Maria Magdalena Pinheiro Nogueira Pessoa (26), era natural dos Açores (mais propriamente, da Ilha Terceira). Viviam com eles a avó Dionísia, doente mental, e duas criadas velhas, Joana e Emília.

Fernando António foi baptizado em 21 de Julho na Basílica dos Mártires, ao Chiado, tendo por padrinhos a Tia Anica (D. Ana Luísa Pinheiro Nogueira, tia materna) e o General Chaby. A escolha do nome homenageia Santo António: a família reclamava uma ligação genealógica com Fernando de Bulhões, nome de baptismo de Santo António, tradicionalmente festejado em Lisboa a 13 de Junho, dia em que Fernando Pessoa nasceu.


As suas infância e adolescência foram marcadas por factos que o influenciariam posteriormente. Às cinco horas da manhã de 24 de Julho de 1893, o pai morreu, com 43 anos, vítima de tuberculose. A morte foi anunciada no Diário de Notícias do dia. Fernando tinha apenas cinco anos. O irmão Jorge viria a falecer no ano seguinte, sem completar um ano. A mãe vê-se obrigada a leiloar parte da mobília e muda-se para uma casa mais modesta, o terceiro andar do n.º 104 da Rua de São Marçal. Foi também neste período que surgiu o primeiro heterónimo de Fernando Pessoa, Chevalier de Pas, facto relatado pelo próprio a Adolfo Casais Monteiro, numa carta de 1935, em que fala extensamente sobre a origem dos heterónimos. Ainda no mesmo ano, escreve o primeiro poema, um verso curto com a infantil epígrafe de À Minha Querida Mamã. A mãe casa-se pela segunda vez em 1895 por procuração, na Igreja de São Mamede, em Lisboa, com o comandante João Miguel Rosa, cônsul de Portugal em Durban (África do Sul), que havia conhecido um ano antes. Em África, onde passa a maior parte da juventude, e teve uma educação inglesa, Pessoa viria a demonstrar desde cedo talento para a literatura.



Pra­ėjus pen­kias­de­šim­čiai me­tų po Fer­nan­do Pes­soa mir­ties jo se­suo per­da­vė Por­tu­ga­li­jai gar­si­ą­ją Pes­soa skry­nią, ku­rią ati­da­rius vi­suo­me­nę iš­ti­ko šo­kas. Dau­giau nei 27000 ran­kraš­čių – po­ezi­ja, pro­za, po­li­ti­niai trak­ta­tai, so­cio­lo­gi­ja, esė, ro­ma­nai, ling­vis­ti­ka, pje­sės, kri­ti­ka, ho­ro­sko­pai etc. pa­si­py­lė iš tos Pan­do­ros skry­nios. Bu­vo aiš­ku, jog teks per­ra­šy­ti kul­tū­ros is­to­ri­ją – ir mi­nios ty­ri­nė­to­jų kaip skė­riai už­puo­lė tą ar­chy­vą. Bu­vo įsteig­ta dau­gy­bė Pes­soa fon­dų, uni­ver­si­te­tų sky­rių, pa­da­li­nių ir papa­da­li­nių. La­bai grei­tai įsitikinta, kad į Pes­soa vo­ra­tin­klį pa­te­ko tau­tos, įta­kin­gi žmo­nės, in­te­lek­tu­a­lai ir in­te­li­gen­tai: 70 skir­tin­gų žmo­nių (kai kas ma­no, kad 86), pa­si­ro­do, bu­vo vie­nut vie­nas žmo­gus – Fer­nan­do Pes­soa. Iš pra­džių kai ku­rie ty­ri­nė­to­jai net ma­nė, jog to­kio as­mens iš­vis ne­bu­vo – tai te­bu­vęs tie­siog žmo­gaus, var­du Fer­nan­do Pes­soa, vaiz­duo­tės pa­da­ri­nys, juo la­biau, kad žo­dis pes­soa por­tu­ga­liš­kai reiš­kia „as­muo, per­so­na“. Ta­čiau ne tik dau­giau nei pu­sė – vi­sut vis­kas jo leis­ta­me žur­na­le „At­he­na“ (1924–1925) bu­vo pa­ra­šy­ta vien jo pa­ties. Da­bar, po dvi­de­šim­ties karšt­li­giš­kų ty­ri­nė­ji­mų me­tų, vis­kas daug­maž su­sto­jo į vie­tas. Kai di­dy­sis li­te­ra­tū­ros au­to­ri­te­tas Ha­rol­das Blo­o­mas įtrau­kė Pes­soa į „Va­ka­rų ka­no­ną“, t. y. jo pa­var­dę pa­ra­šė gre­ta Dan­te’s ir Go­e­the’s kaip vie­ną es­mi­nių Va­ka­rų kul­tū­ros fi­gū­rų, žur­na­las „Ti­me“ re­a­ga­vo skep­tiš­kai. Bet per­skai­tę „Ne­ri­mo kny­gą“ ir in­te­li­gen­tai tu­rė­jo prieš Fer­nan­do Pes­soa nu­kel­ti skry­bė­les. Poetą pra­dė­ta ly­gin­ti su Kaf­ka, Ril­ke, ta­čiau iš tie­sų jį sun­ku su kuo nors ly­gin­ti. Por­tu­ga­lai tei­gia, kad Pes­soa pa­kei­tė ir pa­čią kal­bą, kad vien jo dė­ka net Li­sa­bo­nos va­ly­to­jos da­bar šne­ka ki­taip nei jų se­ne­lės.
Fer­nan­do An­to­nio No­gu­ei­ra Pes­soa gi­mė Li­sa­bo­no­je 1888 me­tais pa­si­tu­rin­čio­je šei­mo­je. Kai jam su­ka­ko pen­ke­ri, nuo tu­ber­ku­lio­zės mi­rė jo tė­vas, mu­zi­kos kri­ti­kas ir Tei­sin­gu­mo mi­nis­te­ri­jos pa­val­di­nys. Mo­ti­na, ki­lu­si iš Azo­rų sa­lų, iš­te­kė­jo an­trą kar­tą (už bū­si­mo­jo Por­tu­ga­li­jos kon­su­lo Pie­tų Af­ri­ko­je), ir šei­ma per­si­kė­lė į Dur­ba­ną, kur pra­ėjo Pes­soa vai­kys­tė. An­gliš­ka mo­kyk­la įdie­gė stip­rią an­glo­ma­ni­ją – įskai­tant dra­bu­žius ir „bri­tiš­ką san­tū­ru­mą“, ku­rie ta­po Fer­nan­do gy­ve­ni­mo nor­ma. Be abe­jo, jo an­glų kal­ba ide­a­li (pran­cū­zų – taip pat), o pir­ma išleis­ta kny­ga – ei­lių rin­ki­nys an­gliš­kai. Šiuo laikotarpiu vis­kas ra­šy­ta vien an­gliš­kai. 1905-ai­siais sep­ty­nio­lik­me­tis Pes­soa grį­žo į Li­sa­bo­ną, iš kur ne­be­kė­lė ko­jos vi­są gy­ve­ni­mą. 1906 me­tais ap­si­gy­ve­no pas sa­vo se­ne­lę Dio­ni­sia ir aš­tuo­nis mė­ne­sius pra­lei­do Li­sa­bo­nos uni­ver­si­te­te. Por­tu­ga­lų kal­ba jam at­ro­dė keis­ta ir sve­ti­ma. 1907 me­tais jo se­ne­lė mi­rė; ga­vęs pa­li­ki­mą, jis ati­da­rė spaus­tu­vę, ku­ri be­veik iš kar­to ban­kru­ta­vo. Vie­nin­te­lė iš­ei­tis už­si­dirb­ti gy­ve­ni­mui – ver­slo ko­­res­pon­­den­ci­jos ver­ti­mai; tą jis ir da­rė iki gy­ve­ni­mo pa­bai­gos. Kai tik bū­da­vo įma­no­ma, bėg­da­vo iš kon­to­ros į vy­no rū­sį ke­lių tau­rių bren­džio – Pes­soa vir­ši­nin­kas tei­gė, kad po to jis dirb­da­vo kur kas ge­riau. Ne­tru­kus pra­dė­jo ra­šy­ti por­tu­ga­liš­kai ir vi­siš­kai at­si­dė­jo li­te­ra­tū­rai – net­gi pa­skel­bė, jog da­bar jau iki ga­lo yra įval­dęs li­te­ra­tū­ros me­no for­mas ir nei Sha­kes­pe­a­re’as, nei Mil­to­nas ne­be­ga­lį jo nie­ko iš­mo­ky­ti. Bet šio lai­ko­tar­pio kū­ry­ba nė­ra itin įdo­mi – tik­ro­ji jo is­to­ri­ja fak­tiš­kai pra­si­de­da 1914 me­tų ko­vo 8 die­ną.

Vi­są gy­ve­ni­mą Pes­soa ban­dė ko­vo­ti su sa­vo ta­pa­ty­bės, ego kri­ze. Ką da­ry­ti, jei ne­ži­nai, kas esi? Jei ne­su­pran­ti, kas tu per žmo­gus – ne bė­da: Pes­soa pa­ra­šė ne­ma­ža laiš­kų sa­vo bu­vu­siems mo­ky­to­jams ir ben­dra­kla­siams į Dur­ba­ną ap­si­me­tęs, kad jis yra psi­chiat­ras Faus­ti­no An­tu­nesas, ir prašė in­for­ma­ci­jos apie sa­vo pa­cien­tą Pes­soa. Kai ku­riuo­se laiš­kuo­se jis tei­gė, kad tas pa­cien­tas nu­si­žu­dė, ki­tur – kad vi­sam lai­kui už­da­ry­tas psi­chiat­ri­nė­je li­go­ni­nė­je. Ne­abe­jo­ti­na, kad Pes­soa vi­są gy­ve­ni­mą pra­lei­do ne­pa­pras­tai bi­jo­da­mas iš­pro­tė­ti: Vie­na iš ma­no men­ta­li­te­to kom­pli­ka­ci­jų – ne­ap­sa­ko­mai siau­bin­ga – tai be­pro­ty­bės bai­mė, ku­ri pa­ti sa­vai­me yra be­pro­ty­bė. Jo vi­siš­kas ne­su­ge­bė­ji­mas gy­ven­ti šio­kį to­kį ak­ty­vų gy­ve­ni­mą dar la­biau vis­ką kom­pli­ka­vo: Pri­sie­kiu, aš ken­čiu taip ne­žmo­niš­kai, kad esu ant be­pro­ty­bės ri­bos, jau­čiuo­si ga­lin­tis bet ką nu­veik­ti, bet ne­įstengiu, nes ne­už­ten­ka va­lios. Jo skry­nia pil­na frag­men­tų, teks­tų ant vo­kų, ant ki­tos la­po pu­sės, ant au­to­bu­so bi­lie­tų, ci­ga­re­čių pa­ke­lių etc. Vis­kas su­ski­li­nė­ję – as­me­ny­bė, kū­ry­ba, mąs­ty­mas. Frag­men­tiš­ku­mas, ne­už­baig­tu­mas, ko ge­ro, tiks­liau­siai api­bū­din­tų jį kaip žmo­gų ir kaip po­etą. Nors ati­da­rius tą skry­nią va­din­ti Pes­soa vien po­etu ir­gi ne­la­bai tin­ka – la­biau tik­tų tie­siog in­te­lek­tu­a­lo ter­mi­nas. Iš tie­sų jis dau­giau­sia ra­šė tik sau, pa­ly­gin­ti ma­žai kas bu­vo iš­leis­ta jam gy­vam esant, por­tu­ga­liš­kai – tik vie­na ei­lių kny­ga „Men­sa­gem“, pa­trio­ti­nis et­hos, ir įvai­rūs straips­niai žur­na­luo­se. Pes­soa lin­dė­jo sa­vo ma­ža­me bu­te, ra­šė, kro­vė vis­ką į krū­vą ir kū­rė nau­jus as­me­nis. Itin dro­vus, už­si­da­ręs, ypač po la­bai my­lė­tos mo­ti­nos mir­ties, jis sis­te­min­gai iro – tiek fi­ziškai, tiek psi­cho­lo­giškai.

24.10.09

Jogo de orientação - Vilnius



1. Kelionė prasideda prie Katedros aikštėje stovinčios varpinės. Tai geriausiai išlikęs Vilniaus pilių gynybinės sienos bokštas. Jos aukštis – 57 metrai.
2. Priešais varpinę, toje pačioje Katedros aikštėje, stūkso didinga Šv. Stanislavo ir Šv. Vladislovo Arkikatedra bazilika. Tai svarbiausia visos šalies katalikų šventovė, didžiųjų krikščioniškųjų , tautinių ir valstybinių iškilmių vieta.
3. Šalia Arkikatedros bazilikos yra dar viena puiki istorinė vieta – Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystės valdovų rūmai. Tai ryškus Vilniaus Žemutinės pilies ansamblio akcentas, ilgaamžio valstybingumo simbolis. Gotikiniu stiliumi kelis kartus perstatyta pilis, XV-XVI a. sandūroje pradėta rekonstruoti į ištaigingus rūmus, kurie XVI a. tapo renesansiniais, o XVII a. pirmoje pusėje įgavo ankstyvojo Baroko bruožų.Tuo metu rūmai visoje Europoje garsėjo meno rinkiniais, pirmosiomis operamis. XVII a.viduryje rūmai buvo nuniokoti, o XIX a. nugriauti. Šiuo metu atkurti rūmai yra muziejinių ekspozicijų, valstybės reprezentacinių renginių, visuomenės edukacijos, kultūrinio turizmo centras.
4. Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystės valdovų rūmų dešinėje pusėje puikuojasi paminklas Lietuvos didžiajam kunigaikščiui Gediminui. Gediminas yra Trakų ir Vilniaus miestų įkūrėjas ir vienas garsiausių senosios Lietuvos valdovų. Paminklo autorius - Amerikos lietuvis Vytautas Kašuba.
5. Paėjus šiek tiek į priekį nuo Gedimino paminklo galima kopti į Gedimono kalną, kur išvystumėtė Aukštutinę pilį ir Gedimino bokštą. Aukštutinė pilis buvo pastatyta gynybai nuo kryžiuočių. Geriausiai išlikęs vakarinis bokštas, dažniausiai vadinamas Gedimino bokštu. Šiuo metu jame veikia muziejus.
6. Nulipus nuo kalno, įsukus į Maironio gatvę ir šiek tiek paėjėjus prieinate Šv. Onos bažnyčią. Tai vėlyvosios Gotikos šedevras. Pirmą kartą Šv. Onos bažnyčia minima 1390 metais. Ji stovi Gedimino kalno šiaurinėje pašlaitėje ir priklausė pranciškonams.
7. Taip pat Maironio g. 8 randame Vilniaus Bernardinų bažnyčią, stovinčią Vilniaus senamiestyje, kairiajame Vilnios krante. Ji priklauso vienuoliams bernardinams. Su Šv. Onos bažnyčia ir vienuolyno pastatais sudaro reikšmingiausią Lietuvoje gotikos stiliaus pastatų ansamblį.
8. Einant tiesiai nuo bažnyčių galime išvysti Mylimųjų tiltą,kuris veda į Užupį. Tiltą puošia daugybė spynų, simbolizuojančių amžiną meilę. Jas užkabina jaunavedžiai.
9. Vilnios krantinėje prie Užupio tilto ir kavinės galime pamatyti Užupio undinėlę. Tai skulptoriaus Romo Vilčiausko sukurta bronzinė skulptūrėlė. 2004 Metais undinėlę buvo pasiglemžęs pakilęs upelio vanduo, tačiau skulptūrą pavyko rasti ir sugrąžinti į savo vietą. Tai vienas iš Užupio simbolių.
10. Įsukus į Užupio gatvę prieiname centrinę aikštę, kurioje randame Angelo skulptūrą. Ji buvo atidengta 2002 metais. Šis to paties skulptoriaus Romo Vilčiausko sukurtas bronzinis angelas tapo pagrindiniu Užupio simboliu.


1. The trip starts at the Bell Tower which situated in the surroundings of the Cathedral Square. It is the best extant tower of the former Vilnius defence wall. It is 57 metres high.
2. In front of the Bell Tower, in the same Cathedral Square is the Cathedral of St. Stanislov and St. Vladislov. It is the most important place of worship for the country's Catholics and the venue for the main Christian, folk and national festivities.
3. Near the Cathedral is one more wonderful historical place – The Palace of the Grand Dukes of Lithuania. This is a prominent element of the ensemble of Vilnius Lower Castle and a symbol of long-lasting statehood. In the Gothic period, the castle was rebuilt several times; in the 15th – 16th centuries it was reconstructed into a luxurious palace which acquired Renaissance features in the 16th century, and features of Early Baroque in the first half of the 17th century. The palace was known throughout Europe for its art collections and the first operas. The palace was destroyed by enemies in the mid-17th century and demolished at the beginning of tyhe 19th century. Nowadays the palace has become a centre of permanent museum expositions, representative events of the state, cultural education.
4. On the right side of the Palace of the Grand Dukes of Lithuania is a monument to Gediminas. Gediminas was also one of the most famous rulers of old Lithuania. The monument was created by the Lithuanian American Vytautas Kašuba.
5. If you go ahead from the monument to Gediminas you can climb up on the Gediminas Hill, where you find the Upper Castle and Gediminas Tower. The Upper Castle was built to protect the city from the crusaders. The western tower, most often called the Gediminas Tower, has been best preserved. At present, it houses a museum.
6. If you come down from the hill and turn into Maironio street, you will see Church of St. Anne. It is a masterpiece of the late Gothic period. The first time when the church was mentioned is 1390. It stands at the north of Gediminas hill slope and belonged to the Franciscans.
7. Also in the Maironio Street 8 you can find the Bernardine Church, situated in the Old Town of Vilnius, on the left bank of the Vilnia. It belongs to Bernardines. This church with the St. Anne's church and monastery buildings compose the most relevant ensemble of the Lithuania Gothic-style.
8. Walking straight from the churches you will see the Lovers Bridge that leads to Užupis. This bridge is decorated by numerous locks, symbolizing an eternal love. Its hang newlyweds.
9. At the embankment of Vilnia river near the Užupis bridge and cafe you will find a mermaid of Užupis. A bronze sculpture was created by Romas Vilčiauskas. In 2004, the mermaid was claimed by rising river water, but the sculpture was found and returned to its place. This is one of the most famous characters of Užupis.
10. Turned into the Užupis street you come into the central square, where is the Angel sculpture. It was uncovered in 2002. It was created by the same sculptor as the mermaid and it is became the main symbol of Užupis.


1. A viagem começa no Campanário, situados no entorno da Praça da Catedral. É a melhor torre sobrevivente da antiga muralha de defesa Vilnius. Ela é de 57 metros de altura.
2. Em frente do Campanário, na mesma Praça da Sé é a Catedral de St. Stanislov e Vladislov St. Este é o lugar mais importante de culto para os católicos do país e do local para o cristão principal, folclórico e festividades nacionais.
3. Perto da Catedral é um lugar mais maravilhoso histórico - O Palácio do Grão-Ducado da Lituânia. Este é um elemento importante do conjunto de Vilnius Baixa Castelo e um símbolo de um estado de longa duração. No período Gótico, o castelo foi reconstruído várias vezes e no XV - XVI séculos, foi reconstruída em um luxuoso palácio que adquiriu características renascentistas, no século XVI e as características do barroco precoce na primeira metade do século XVII. O palácio era conhecido em toda a Europa pelas suas colecções de arte e as primeiras óperas. O palácio foi destruído pelos inimigos em meados do século XVII e demolida no início do século XIX. Atualmente, o palácio tornou-se um centro de exposições permanente do museu, eventos representativos do Estado e da educação cultural.
4. A direita do Palácio do Grão-Ducado da Lituânia é um monumento à Gediminas. Gediminas foi também um dos governantes mais famosos da Lituânia velho. O monumento foi criado pelo americano lituano Vytautas Kašuba.
5. Se você vai em frente do monumento ao Gediminas, pode subir no monte de Gediminas, onde você encontra o Castelo Alto e Gediminas Torre. O Castelo de Cima foi construído para proteger a cidade dos cruzados. A torre ocidental, chamado de Torre de Gediminas, foi melhor preservada. Atualmente, nessa é um museu.
6. Se você descer do morro e transformar na rua Maironio, você vai ver Igreja de St. Anne. É uma obra-prima do período Gótico tardio. A primeira vez quando a igreja foi mencionada é 1390. Este é no norte de Gediminas encosta do monte e pertencia aos franciscanos.
7. Também na Rua Maironio 8 você pode encontrar a Igreja Bernardine, situado na cidade velha de Vilnius, na margem esquerda do Vilnia. Pertence ao Bernardinas. Esta igreja, com a igreja de St. Anne's monastério e edifícios compõem o conjunto mais relevantes da Lituânia em estilo Gótico.
8. Andando em linha reta as igrejas você vai ver a ponte que leva o Ponte Amantes. Esta ponte está decorada por numerosos bloqueios, que simboliza um amor eterno. Pendurar seu recém-casados.
9. No aterro do rio Vilnia, perto da ponte Užupis e café você vai encontrar uma sereia de Uzupis. Uma escultura de bronze foi criado por Romas Vilčiauskas. Em 2004, a sereia foi reivindicado pela subida da água do rio, mas a escultura foi encontrado e devolvido ao seu lugar. Este é mais famosos personagens de Uzupis.
10. Transformou-se na rua de Užupis que vêm para a praça central onde está a escultura de Anjo. Foi descoberto em 2002. Este criado por escultor Romas Vilčiauskas, cuem também criado e a sereia, e se tornou um símbolo principal de Užupis.

Álvaro Cunhal




Álvaro Barreirinhas Cunhal


Álvaro Barreirinhas Cunhal (Coimbra, 10 de Novembro de 1913Lisboa, 13 de Junho de 2005) foi um político e escritor português, conhecido por ser um dos mais importantes resistentes ao Estado Novo, e ter dedicado a vida ao seu ideal comunista.
Álvaro Cunhal nasceu em Coimbra (na freguesia da Sé Nova), filho de Avelino Henriques da Costa Cunhal, advogado, liberal e republicano, natural de Seia, e de Mercedes Simões Ferreira Barreirinhas Cunhal, católica fervorosa. A sua infância decorreu em Seia. O pai retirou-o da escola primária porque não queria que o filho «aprendesse com uma professora primária autoritária e a menina-de-cinco-olhos» . Com 11 anos, Cunhal mudou-se com a família para Lisboa, onde fez os seus estudos secundários, no Liceu Camões tendo seguidamente ingressado na Faculdade de Direito da
Em 1936, após uma visita à URSS, é cooptado para o Comité Central do Partido Comunista.
Ao longo da década de 30, Cunhal foi colaborador de vários jornais e revistas como a Seara Nova e o O Diabo, e nas publicações clandestinas do PCP, o Avante e O Militante , onde escreveu artigos de intervenção política e ideológica.
Em 1940, Cunhal é escoltado pela polícia à Faculdade de Direito, onde apresenta a sua tese de licenciatura em Direito, sobre a temática do aborto e a sua despenalização, tema pouco vulgar para a época em questão. A sua tese, apesar do contexto político pouco favorável, foi classificada com 16 valores (num máximo de 20 possíveis).
Devido aos seus ideais comunistas e à sua assumida e militante oposição ao Estado Novo, esteve preso em 1937, 1940 e 1949-1960, num total de 13 anos, 8 dos quais em completo isolamento. A 3 de Janeiro de 1960, Cunhal, juntamente com outros camaradas, todos quadros destacados do PCP, protagonizaram a célebre "fuga de Peniche", possível graças a um planeamento muito rigoroso e a uma grande coordenação entre o exterior e o interior da prisão.
Ocupou o cargo de secretário-geral do Partido Comunista Português, sucedendo a Bento Gonçalves, entre 1961 e 1992, tendo sido substituído por Carlos Carvalhas.
Em 1968 Álvaro Cunhal presidiu à Conferência dos Partidos Comunistas da Europa Ocidental, o que é revelador da influência que já nessa altura detinha no movimento comunista internacional. Neste encontro, mostrou-se um dos mais firmes apoiantes da invasão da então Checoslováquia pelos tanques do Pacto de Varsóvia, ocorrida nesse mesmo ano.
Regressou a Portugal cinco dias depois do 25 de Abril de 1974.
Foi ministro sem pasta no I, II, III e IV governos provisórios e também deputado à Assembleia da República entre 1975 e 1992.
Em 1982, tornou-se membro do Conselho de Estado, abandonando estas funções dez anos depois, quando saiu da liderança do PCP.
Além das suas funções na direcção partidária, foi romancista e pintor, escrevendo sob o pseudónimo de Manuel Tiago, o que só revelou em 1995.
Nos últimos anos da sua vida sofreu de glaucoma, acabando por cegar.
Faleceu em 13 de Junho de 2005, em Lisboa, e no seu funeral (a 15 de Junho), participaram mais de 250.000 pessoas.


Álvaro Barreirinhas Cunhal
Born in Coimbra, 10 November 1913 — dead in Lisbon, 13 June 2005, was a Portuguese politician. He served as secretary-general of the Portuguese Communist Party (PCP) from 1961 to 1992. He was one of the most pro-Soviet of all western Europe communist leaders, often supporting USSR world policies, including the intervention in Czechoslovakia in 1968. He also initially supported the failed coup of August 1991 in Soviet Union. He remained a steadfast supporter of most, if not all Marxist-Leninist nations during his life and in one of his last texts, in 2002, restated his support for these nations.
Cunhal was born in Coimbra, the third child of Avelino Henriques da Costa Cunhal and Mercedes Simões Ferreira Barreirinhas. His father was a lawyer in Coimbra and Seia, and later on in Lisbon, and came from a family of rural bourgeoisie, related to a rich and more aristocratic family, the Cunhal Patrício. His mother was a devout Catholic who whished her son had also become one. He also studied Law at the University of Lisbon, where he joined the PCP, then an illegal organization, in 1931. The deaths of his younger sister Maria Mansueta Barrerinhas Cunhal (CoimbraSeia, January 13, 1921) and of his older brother António José Barreirinhas Cunhal (Coimbra, 1910 – Lisbon, 1932) struck the grief of both his parents and brothers, but specially of his mother and Álvaro, of whom they had always been close. He visited the Soviet Union for the first time in 1935 to attend the Seventh World Congress of the Comintern in Moscow. He joined the Central Committee of the PCP in 1936 at the age of 24. His first arrest occurred in 1937.
While in jail, Cunhal submitted his final thesis on the topic of abortion and obtained his law degree (the jury included the future prime minister Marcello Caetano). In the thesis, he also supported the illegality of abortion in USSR, claiming it wasn't practised anymore there. He then taught for some months at the Colégio Moderno, in Lisbon. Among his pupils was the future President of Portugal, Mário Soares, who would be one of his great political rivals after the revolution of 1974.
From 1941 to 1949 Cunhal was underground and became the de facto leader of the PCP. Arrested in 1949, he remained in jail until he made a spectacular escape from the Peniche prison in 1960. This escape had a wide impact. The government of António Salazar claimed that a Soviet submarine was near the Peniche coast waiting for Cunhal. In 1961, he was elected secretary-general of the PCP, following the death of Bento Gonçalves in the political prisoners colony of Tarrafal in Cape Verde. Cunhal lived in exile in Moscow until the Carnation Revolution of April 1974.
Back in Portugal, Cunhal took charge of the newly legalised PCP and led the party through the political upheavals which followed the revolution. He was minister without portfolio in several of the provisional governments which followed the revolution. A faction of army officers seen as aligned with the PCP dominated the post-revolutionary provisional governments, with pro-communist prime-minister Vasco Gonçalves, leading four provisional governments, leading to accusations that the PCP was attempting to take power via the military. Cunhal, was largely responsible for the PCP's hardline attitude, particularly its hostility towards the Portuguese Socialist Party led by Soares, which prevented the formation of a united left.
Cunhal left his office in 1992, being succeeded by Carlos Carvalhas. Nevertheless, his voice remained important in the following years, and he consistently sided with the most orthodox wing of the PCP. He also revealed that under the pseudonym Manuel Tiago he had been the author of several neo-realistic novels. His drawings, made while in prison, were published, revealing his sensibility for the arts, as was also shown by his translation of King Lear by Shakespeare (edited in his last years, and originally written under the female pseudonym Maria Manuela Serpa).Álvaro Cunhal died in Lisbon in 2005, after several years away from public eye. His funeral, on June 15, took place in Lisbon and was attended by about 250,000 people.
Álvaro Barreirinhas Cunhal
Portugalijos politikas, gimė 1913 Koimbroje, mirė 2005 Lisabonoje. Buvo Portugalijos komunistų partijos generaliniu sekretoriumi nuo 1961 iki 1992. Buvo vienas iš labiausiai Sovietų Sąjungos atžvilgiu palankiai nusiteikusių vakarų Europos komunistų partijų lyderių, rėmęs SSRS politiką – net intervenciją į Čekoslovakiją 1968. Rėmė ir pučą 1991 m. SSRS. Iki pat mirties liko ištikimas komunizmo idėjoms.
Cunhalis buvo trečias vaikas šeimoje. Jo tėvas buvo Koimbros, Seios, o vėliau ir Lisabonos teisininkas, kilęs iš buržuazijos sluoksnio, susijusio su aristokratais. Jo motina buvo atsidavusi katalikė, bandžiusi kataliku paversti ir sūnų. A.Cunhalis taip pat kaip ir tėvas studijavo teisę, o 1931 prisijungė prie nelegalios PCP organizacijos. Sesers ir brolio mirtys labai sukrėtė ir jį, ir tėvus.
1935 m. Cunhalis pirmą kartą apsilankė SSRS ir dalyvavo septintajame Kominterne (Maskvoje). Būdamas 24 metų amžiaus jis jau tapo Portugalijos komunistų partijos centrinio komiteto nariu. 1937 m. suimtas. Kalėdamas mokėsi, ir gavo teisininko diplomą. Kelis mėnesius dėstė Colegio Moderno (Lisabonoje) . Tarp jo mokinių buvo ir būsimasis Portugalijos prezidentas Mario Soares, po 1974 m. revoliucijos labai palaikęs Cunhalį.
Nuo 1941 iki 1949 veikdamas pogrindyje Cunhalis tapo faktiniu PCP lyderiu. 1949 suimtas – kalėjo iki 1960, kai įspūdingai pabėgo iš Peniche kalėjimo. Tas pabėgimas turėjo didelės įtakos tolesniems įvykiams. Antonio Salazaro vyriausybė tvirtino, kad prie Peniche krantų Cunhalio laukė sovietų povandeninis laivas. 1961 m. Cunhalis išrinktas generaliniu PCP sekretoriumi. Cunhalis gyveno išeivijoje – Maskvoje – iki revoliucijos 1974 m.
Grįžęs į Portugaliją Cunhalis leido partijoje vykti neramumams, kurie vėliau peraugo į revoliuciją. Viskas baigėsi suvienytų kairiosios pakraipos politinių jėgų laimėjimu.
Curnhalis postą paliko 1992 m. Jį pakeitė Carlos Carvalhas. Tačiau Curnhalio nuomonė ir toliau turėjo lemiamą reikšmę dar ilgus metus. Jis buvo ortodoksiškai nusiteikusių kairiųjų guru.
Tik neseniai atskleista, kad prisidengęs Manuel Tiago arba Maria Manuela Serpa slapyvardžiu, jis yra parašęs nerealistinių romanų ir nutapęs iliustracijų knygoms.
Alvaro Cunhalis mirė Lisabonoje 2005 m. Jo laidotuvėse dalyvavo apie 250 tūkst. žmonių.

Šaltiniai: http://pt.wikipedia.org/wiki/%C3%81lvaro_Cunhal, en.wikipedia.org/wiki/Álvaro_Cunhal


Bento de Espinoza


Baruch Spinoza (1632 – 1677) was famous Dutch philosopher of Portuguese Jewish origins. The interesting fact is Sponozas departing from the Jewish community for heresy. Thus, he left Judaism behind. The philosopher analysed the principles of society. More promptly he seek to reveal the secrets of the perfect life. In this case ethics took a significant part in Spinoza's works. He tried to show that our well-being did not rely on our ordinary goods. The goods in fact are intermittent and that is why they can not support your everyday happiness. What is more, Spinoza even did not find happiness in religion, but he did in the life of reason. Interesting thing is that he negated religion in our everyday life, that is why Spinoza was excommunicated from deeply religious people of Jewish. The philosopher also claimed that there is no such division as good or bad, this division exists only in humans mind. In other words, only human paints this world in black or white, but the object itself is neither bad nor good. Of course, Spinoza was not only credited for the ethical aspect of his philosophy by the Hegel who said that "You are either a Spinozist or not a philosopher at all.". He made vast contribution to the understanding of God. Spinoza arguments that God should not be personalised, he is a transcendent creator. That is how he opposed the idea of God being a wise man on the clouds. Also Spinoza understood the whole reality as unity. This should be realised through the reflection, as empirical division is seeming.


Baruch Spinoza (1632 – 1677) foi um famoso filósofo holandês de origem judaica portuguesa, o que é curioso é que ele abandonou a comunidade judaica devido a heresia. Assim, deixou o judaísmo atrás. O filósofo analisou os princípios da sociedade. Mais prontamente procurou revelar os segredos de uma vida perfeita. Neste caso a ética tomou uma parte significativa nos trabalhos de Spinoza. Tentou mostrar que nosso bem-estar não assenta nos nossos bens ordinários. Os bens são de facto descontínuos e é por isso que eles não podem sustentar a felicidade diária. Além disso, Spinoza não encontrou felicidade na religião, mas sim na razão. Algo interessante é o facto de ele ter negado a religião na nossa vida quotidiana, devido a isso Spinoza foi excomungado da comunidade judaica, pelas pessoas profundamente religiosas. O filósofo igualmente reivindicou que não há uma divisão em bem ou mal, esta divisão existe somente na mente humana. Segundo as suas próprias palavras o ser humano pinta o mundo de preto ou de branco, mas o objecto sim não é nem mau nem bom.

Claro que Spinoza não foi reconhecido somente pelo aspecto ético de sua filosofia, pelo que segundo Hegel, “Tu és um Spinozist ou não és de todo um filósofo.”. Ele deu um vasto contributo para a compreensão de deus. Spinoza argumentou que deus não deve ser personalizado, ele é uma criatura transcendente. Foi assim que ele se opôs à ideia de deus ser um homem sábio que está nas nuvens. Igualmente Spinoza compreendeu toda a realidade como uma unidade. Isto deve ser entendido através de reflexão, como a divisão empírica parece.

Baruchas Spinozas (1632 – 1677) yra garsus Olandų filosofas kilęs iš Portugalijos žydų. Įdomu yra tai, jog jis buvo ekskomunikuotas iš žydų bendruomenės dėl erezijos. Tad Spinoza atsisakė Judaizmo. Filosofui rūpėjo visuomenės dėsniai, jis norėjo atskleisti idealaus gyvenimo paslaptį. Taigi, jo filosofijoje svarbią vietą užėmė etika. Yra manoma, kad Spinoza norėjo parodyti, jog mūsų gerbūvis nepriklauso nuo mums įprastų materialinių vertybių. Kadangi jos yra laikinos, nepastovios tad ir negali palaikyti mūsų kasdienės laimės. Dar daugiau, Spinoza nerado gyvenimo pilnatvės ir religiniame tikėjime, tačiau akcentuoja, jog žinant mūsų veiklos motyvus, priežastis galime ją surasti. Būtent dėl to, kad jis neigė religijos svarbą kasdieniniame žmogaus gyvenime, filosofas turėjo palikti giliai religingą žydų bendruomenę. Spinoza taip pat teigė, jog nėra skirties tarp blogio ir gėrio, veikiau ši skirtis egzistuoja tik žmogaus prote, bet ne tikrovėje. Kitaip tariant, žmogus pats nudažo objektą juoda arba balta spalva, tačiau pats savaime šis objektas nėra nei geras, nei blogas. Spinozas buvo gerbiamas Hėgelio, kuris teigė, jog esi arba Spinozistas arba nesi filosofas iš viso. Taip pat, jis daug prisidėjo prie Dievos sampratos. Filosofas teigė, jog Dievui negali būti suteiktos žmogiškos savybės, jis transcendentinis kūrėjas. Tokiu būdu Spinozas paneigė vyraujančią nuostatą, jog Dievas yra išmintingas žmogus sėdintis ten kažkur tarp debesų. Be to, filosofas tikrovę suvokė kaip vientisą būtį. Žinoma, kaip ir visa filosofija, šis teiginys turėtų būti suvokiamas kaip refleksijos sukeltos proto įžvalgos, nes empiriškai mums labiau yra pastebimas

http://en.wikipedia.org/wiki/Baruch_Spinoza

http://plato.stanford.edu/entries/spinoza/

F.C. PORTO

FC Porto é uma equipa internacional elogiado no mundo, com um registo nacional dos seis títulos internacionais, tornando-se campeões europeus e mundiais, duas vezes cada um em 1987 e 2004 estações. Em 1987, o FC Porto também ganhou a Supercopa da UEFA (outro primeiro para Portugal) e, em 2004, trouxe de Portugal, primeiro troféu da UEFA Champions League, fazendo com que o FC Porto o clube mais bem sucedido internacionalmente em Portugal. Em 1987, o FC Porto tornou-se um dos poucos times no mundo a deter a posse em três grandes títulos internacionais, simultaneamente (a única em Portugal). Internamente que possuem o melhor registo de cinco títulos consecutivos, tendo conquistado o Campeonato Português 24 vezes. Outros títulos ganhou pelo clube incluir o Português Cup 9 vezes e Português Supercup 15 vezes (57 títulos nacionais).
O terreno para casa o futebol é o Estádio do Dragão, que substituiu o antigo lar, Estádio das Antas, em 2003. FC Porto está presente em outros esportes: o handebol e basquete são candidatos regulares para os títulos nacionais e da secção de hóquei em patins está entre os melhores do desporto mundial. O novo multi-arena desportiva perto do estádio será concluída em breve, no ano passado, a casa por motivos não profissionais foram espalhadas em torno de cidades vizinhas (como Gondomar, Matosinhos e Santo Tirso). Torcedores e jogadores do clube são apelidados portistas.
FC Porto foi fundado no norte da cidade do Porto em 28 de setembro de 1893 pelo vinho vendedor de António Nicolau de Almeida, que teve seu primeiro contato com o The Game de futebol em uma de suas viagens a Inglaterra. O clube foi revivido em 1906 por Monteiro da Costa.

23.10.09

Pedro Álvares Cabral

Pedro Álvares Cabral (1467 -1520) foi um hidalgo e novegator português, comandante da segunda viagem marítima da Europa á India, viagem em que se descobriu o Brasil, a 22de Abril de 1500.
Acredita – se que nasceu na Beira Baixa em 1467 ou 1468.Foi o terceiro filho de Fernão Cabral, governador da Beira e alcaide – mor de Belmonte, e de Isabel de Gouveria de Queirós.
Em 1499, foi nomeado pelo soberano como capitão-mor da armada que se dirigiria à Índia após o retorno de Vasco da Gama. Teria então cerca de trinta e três anos de idade. A missão de Cabral era a de estabelecer relações diplomáticas e comerciais com o Samorim , reerguendo a imagem de Portugal após a apresentação do Gama, e instalando um entreposto comercial ou feitoria , retornando com o máximo de mercadorias.
A sua foi a mais bem equipada armada do século XV, integrada por dez naus, e três caravelas , transportando de 1.200 a 1.500 homens, entre funcionários, soldados e religiosos. Era integrada por navegadores experientes, como Bartolomeu Dias e Nicolau Coelho, tendo partido de Lisboa a 9 de março de 1500, após missa solene na ermida do Restelo, à qual compareceu o Rei e toda a Corte.
A 22 de abril, após quarenta e três dias de viagem, tendo-se afastado da costa africana, avistou o Monte Pascoal no litoral sul da Bahia. No dia seguinte, houve o contato inicial com os indígenas. A 24 de abril, seguiu ao longo do litoral para o norte em busca de abrigo, fundeando na atual baía de Santa Cruz Cabrália, nos arredores de Porto Seguro, onde permaneceu até 2 de maio. Cabral tomou posse, em nome da Coroa portuguesa, da nova terra, a qual denominou de "Ilha de Vera Cruz", e enviou uma das embarcações menores com a notícia, inclusive a Carta de Pero Vaz de Caminha, de volta ao reino. Retomou então a rota de Vasco da Gama rumo às Índias. Ao cruzar o cabo da Boa Esperança, quatro de seus navios se perderam, entre os quais, ironicamente, o de Bartolomeu Dias, navegador que o descobrira em 1488. Existe uma discussão entre os historiadores a respeito da intencionalidade ou não da chegada de Cabral ao território brasileiro, embora não existam evidências concretas a sustentar qualquer das hipóteses. Certo é, no entanto, que por esta data já se tinha, na Europa, o conhecimento da existência de terras a leste da linha do Tratado de Tordesilhas.omeu Dias, naveFaleceu esquecido e foi sepultado na Igreja da Graça da cidade de Santarém, segundo alguns em 1520, ou, segundo outros, em 1526.
Cabral é lembrado pelos brasileiros como aquele que descobriu o Brasil, sendo homenageado anualmente, a 22 de abril. Foi-lhe erguido um monumento na cidade do Rio de Janeiro (obra de Rodolfo Bernardelli). A cidade de Belo Horizonte homenageou-o, dando-lhe o nome a uma das suas principais vias, a Avenida Álvares Cabral.
Pedro Álvares Cabral (1467 -1520) buvo portugalų jūrininkas, keliautojas ir tyrinėtojas.Jis pirmasis pasiekė Brazilijos krantus (balandžio 22d.1500m.).Manoma, kad Cabral gimė Belmonte, Beira Baixa – Portugalijos provincijoje.Jis buvo trečias vaikas šeimoje, tėvas – Fernão Cabral ( Belmonte gubernatorius), mama – Isabel de Queirós, jis buvo vedęs žymaus Fernando de Castro dukrą Isabel de Castro.Jis turėjo puikią mokymo navigaciją ir daug patirties kaip jūreivis. Karalius Manuelis I leido kompetentingai tęsti Vasco de Gama darbą.
Cabral misija buvo įsteigti nuolatinius prekybinius ryšius ir įvesti krikščionybę, net jei reikėtų panaudoti smurtą.Suprantama, turtingi Florentinos pirkliai prisidėjo prie laivų aprūpinimo bei buvo leista kunigams prisijungti prie ekspedicijos.Su kapitonais įgulą sudarė 13laivų ir 1,500 vyrų tarp kurių buvo Bartolomen Dias, Pêro Vaz de Cominha, Sancho de Tovar ir Nicolau Coelho.Pastarasis buvo Vasco de Gamos kompanionas, Vasco de Gama jam davė tam tikrus žinomo reiso nurodymus.
Trylikos laivų įgula paliko 9d.1500m ir plaukė į pietus.Balandžio 21d.buvo pamatytas kalnas, kuriam suteikė Montal Pascoal vardą, balandžio 22d. Cabral pasiekė Brazilijos pakrantę, o 25d įgula išsilaipino uoste, pavadintu Porto Seguro. Iš pradžių buvo tikima, kad nauja atrasta žemė yra sala.Jai buvo suteiktas tiesos kryžių vardas( Island of Vera Cruz) bei iškeltas kryžius.
Cabral mirė apie1520m, palaidotas Santarém vienuolyne Portugalijoje.Jis buvo pagerbtas pašto ženkluose , taip pat ir Brazilijoje sausio 1d 1900m. minint 400m atradimo metines.

Pedro Álvares Cabral

Pedro Álvares Cabral (1467 – 1520m.) was a Portuguese navigator and explorer.Cabral is generally regarded as the European discover of Brazil (22 April 1500). Cabral is thought to have been born in Belmonte, in the Beira Baixa province of Portugal .He was the third son of Fernão Cabral, the Governor of Beira and Belmonte , and Isabel de Queiros and married Isabel de Castro the daughter of distinguished Fernando de Noranha. He must have had excellent training in navigation and a large amount of experience as seaman , for King Manuel I of Portugal considered him competent to continue the work of Vasco de Gama.
His comision was to establish permanant commercial relations and to introduce Christianity wherever he went , using force of arms if necesary.The nature of the undertaking led rich Florentine merchants to contribute to the equipment of the ships and also led priests to join the expedition. Among the captains of the fleet, which consisted of 13 ships and 1,500 men were Bartolomen Dias, Pêro Vaz de Caminha , Sancho de Favar and Nicolau Coelho, who was the companion of Vasco da Gama.Vasco da Gama himself gave the directions necessary for the course of voyage.
The fleet of thirteen ships left Lisbon on 9 March 1500 and following the course laid down , sought to avoid the calms off the coast of Gulf of Guinea .On 21April a mountain was visible to which the name of Monte Pascoal was given, on 22April Cabrallanded on the toast of Brazil and on 25 April the entire fleet sailed into the harbor called Porto Seguro.Believing the newly – discovered land to be and island he gave it the name of Island of the True Cross ( or Islando of Vera Cruz) and took possession of it by erecting a cross and holding a religious service.
Cabral died largely forgotten around 1520 was buried in a moncestery in Santarém, Portugal. He has been honored on a number of postage stamps, including one in a set of Brazilian stamps issued 1January 1900 to mark the 400th anniversary of the discovery.

21.10.09

António de Oliveira Salazar

António de Oliveira Salazar (1889 balandžio 28 – 1970 liepos 27) 1932 – 1968 Portugalijos Ministras Pirmininkas, Prezidentas ir diktatorius. Dešniosios autoritarinės valdymo sistemos – Estado Novo (“Naujoji Valstybė”), kuri kontroliavo Portugaliją 1932-1974 metais, kūrėjas ir lyderis.

Kelias į valdžią

António de Oliveira Salazar 1900 – 1914 studijavo “Viseu” seminarijoje ir norėjo tapti kunigu, tačiau vėliau persigalvojo. Primaisiais respublikonų valdymo metais (1926) “Coimbra” universitete jis studijavo teisę.
Jaunystėje Salazaro įsitraukimas į politiką kilo iš jo katalikiškų pažiūrų, suerzintų naujosios antiklerikalistinės Portugalijos Pirmosios Respublikos. Rašymas į katalikiškus laikraščius bei kova dėl bažnyčios ir jos sekėjų teisių buvo pirmieji jo bandymai dalyvauti visuomeniniame gyvenime.

Jau 1917 Salazaras buvo pakviestas tapti ministru, bet jis atsisakė. Po Nacionalinės revoliuvijos (1926 metais, gegužės 28 dieną) jis įsitraukė į vadovavimą valstybei ir tapo 71 – uoju Portugalijos finansų ministru, tačiau jau liepos 3-čiąją atsistatydino, aiškindamas, kad jis negalės tinkamai dirbti tol, kol vyriausybėje egzistuos ginčai ir socialinė netvarka. Kiek vėliau, kai “Naujoji Valstybė” įsitvirtino valdžioje (1928 metais, balandžio 26 dieną,) jis vėl tapo finansų ministru, kas 1932 jam padėjo tapti 101 – uoju Ministru Pirmininku. Salazaras būdamas Premjeru neatsisakė ir finansų ministro portfelio, o jau 1932 metais jis tapo “Naujosios Valstybės” vadovu – Portugalijos diktatoriumi.

Salazaro rėžimas

Salazaro valdymas buvo griežtai autoritarinis. Jis grindė savo politinę filosofiją katalikų socialinėmis doktrinomis. Salazaras stengėsi išvengti Nacionalinio socializmo pakilimo, tačiau lygiai taip pat jis uždraudė Portugalijos anarchistų ir fašistų partijas, dėl buvimo, jo žodžiais tariant, pagoniškomis ir totalitarinėmis. Salazaras turėjo savo partiją – “Nacionalinė Sąjunga”, kuri buvo suformuota tik tam, kad paremtų Salazaro rėžimą. Diktatorius turėjo ir savo patikimą, slaptą, Gestapo modelio policiją (PVDE – Polícia de Vigilância e Defesa do Estado) kovai su komunistais ir kitais politiniais judėjimais, besipriešinančiais jo rėžimui.

Salazaras išvystė “Naująją Valstybę”. Jo rėžimo pagrindu tapo stabilumas. Vadovo ankstyvosios reformos suteikė finansų stabilumą, taigi ir ekonomikos augimą. Po chaotiškų Portugalijos Pirmosios Respublikos metų, kai net viešoji tvarka buvo sujaukta, Salazaro reformos daugeliui gyventojų atrodė lyg persilaužymas. Nuo 1950 metų iki Salazaro mirties (1970 metais) Portugalijos BVP vienam žmogui vidutiniškai augo po 5.66% per metus. Tai padarė Portugalijos ekonomiką sparčiausiai kylančia Europoje. Finansų stabilumas Salazarui buvo svarbiausias prioritetas. Štai kodėl jis tuo laikotarpiu pasiekė milžinišką populiarumą. Portugalijos pasikeitimas yra žinomas kaip Lição de Salazar" – Salazaro pamoka.

Per antrąjį Pasaulinį karą Portugalijos diktatorius pasiliko nuošalyje, tačiau jis niekada neatsisakė teikti pagalbą Sąjungininkėms, negana to jis palaikė santykius ir su Ašies valstybėmis. Salazaras puikiai veikė tarp dviejų ugnių, išsaugodamas ne tik Portugalijos neutralumą kare, bet ir išvengdamas milžiniškos karo žalos.

Portugalijos diktatorius António de Oliveira Salazar mirė Lisabonoje 1970 metais, liepos 27 dieną. Tūkstančiai žmonių atvyko į laidotuves pagerbti savo mirusio diktatoriaus jo gimtajame mieste Santa Comboje.








António de Oliveira Salazar (April 28, 1889 – July 27, 1970) served as the
Prime Minister, President and dictator of Portugal from 1932 to 1968. He founded and led the Estado Novo ("New State"), the authoritarian, right-wing government that presided over and controlled Portugal from 1932 to 1974.

Rise to power

António de Oliveira Salazar studied at the
Viseu Seminary from 1900 to 1914 and considered becoming a priest, but changed his mind. He studied Law at Coimbra University during the first years of the Republican government (1926).
As a young man, his involvement in politics stemmed from his
Roman Catholic views, which were aroused by the new anti-clerical Portuguese First Republic (1910 – 1926). Writing in Catholic newspapers and fighting in the streets for the rights and interests of the church and its followers were his first forays into public life.
1917 Salazar was invited to become a minister, but he declined.After the 28th May 1926 National revolution, he briefly joined government as the 71st Minister of Finance on June 3, 1926 but quickly resigned, explaining that since disputes and social disorder existed in the government, he could not do his work properly. Later again he became the 81st finance minister on April 26, 1928 after the National Dictatorship (later New State) was consolidated, paving the way for him to be appointed the 101st prime minister in 1932, he remained finance minister too. And since 1932 he became a dictator of Portugal.

Salazar regime

Salazar's regime was rigidly authoritarian. He based his political philosophy around a close interpretation of Catholic social doctrine. Salazar attempted to prevent the rise of National Socialism in Portugal but also he banned Portugal's National Syndicalists, a true Fascist party, for being, in his words, a "Pagan" and "Totalitarian" party. Salazar's own party, the National Union, was formed to support the regime itself. Salazar relied on the secret Gestapo-modeled police (PVDE – Polícia de Vigilância e Defesa do Estado) for fighting the communists and other political movements that opposed the regime.

Salazar developed the New State. The basis of his regime was a platform of stability. Salazar's early reforms allowed financial stability and therefore economic growth. After the chaotic years of the
Portuguese First Republic (1910–1926) when not even public order was achieved, this looked like an impressive breakthrough to most of the population. From 1950 until Salazar's death, Portugal saw its GDP per capita rise at an average rate of 5.66% per year. This made it the fastest growing economy in Europe. Financial stability was Salazar's highest priority. That’s why he achieved then his height in popularity. This transfiguration of Portugal was then known as "A Lição de Salazar" - Salazar's Lesson.
During World War II Salazar steered Portugal down a middle path, but nevertheless provided aid to the Allies, although he maintained the relationships with Axis countries too. Salazar perfectly acted between two fires, he saved Portugal neutrality and avoided the big ravage of World War II.

Salazar died in
Lisbon on July 27, 1970. Tens of thousands, possibly many more, paid their last respects to their dictator at the funeral in his hometown Santa Comba.